OPIS: Mój projekt zawiera dwa hasła, ponieważ w tym roku zamierzam łączyć podążanie za pomysłami dzieci z realizacją moich własnych planów. Zajęcia dotyczyć będą tematu edukacji. Zamierzam kręcić z dziećmi filmiki, które łączą się z zagadnieniem nauki, jednocześnie przedstawiając ją w atrakcyjnej formie.
Celem tego projektu jest wciągnięcie i zainteresowanie dzieci – zarówno tych, które będą ze mną pracować nad filmikami, jak i tych, które będą je później oglądać – nauką w sposób autentyczny. Jak również utrwalenie zdobytej już przez nich wiedzy poprzez przyjemną i skuteczną aktywność jaką są filmy.
POZIOM SZKOŁY: szkoła podstawowa
LICZBA OSÓB ZAANGAŻOWANYCH W PROJEKT: ok. 10 uczniów klasy 4 – integracyjnej
CZAS REALIZACJI: rok szkolny 2016-2017
………………………………………………………………………………………..
31 stycznia 2016
Naszym pierwszym tematem stał się czasownik. Jest on w programie dydaktycznym czwartej klasy, dzieci uczą się odróżniać czasowniki, przymiotniki, rzeczowniki. Zastanawiałam się, jak kręcić filmy, by poprzez zabawę pomóc dzieciom lepiej zrozumieć różnicę między poszczególnymi częściami mowy.
Pierwsza lekcja: Zapoznajemy się z czasownikami
Powoli wchodzimy w świat czasowników. Pierwsza lekcja polegała na tym, by dzieci spróbowały zilustrować różne czasowniki – każdy wybierał swój ulubiony. Wszystkie „ilustracje” połączyliśmy ze sobą w filmową formę.
Druga lekcja: Pierwsze kroki filmowe z czasownikami (scenariusze)
Podczas drugiej lekcji poszukiwaliśmy tytułu do filmu o czasownikach, który zamierzamy wspólnie nakręcić. Padło na „Jakie szkolne czasowniki występują w klasie 4C?”. Dzieci miały wymyślić krótką historię, której akcja toczy się w szkole, używając wyłącznie czasowników. Miały się też zastanowić nad krótkim scenariuszem.
Trzecia lekcja: Pierwsze scenki filmowane
Filmy, które nakręcili uczniowie były chaotyczne, a fabuła która powstawała spontanicznie – nierzadko bardzo skomplikowana. Niektóre „akcje” były tak szybkie, że „biedny” operator nie mógł nadążyć za aktorkami z wielkim zapałem odgrywającymi swoje role.
Czwarta i piątka lekcja: Przykładowe metody pracy w jednej grupie; porównywanie metod; kręcenie jednym ciągiem lub różnymi ujęciami
Postanowiłam, że podczas tej lekcji zmienię metodę pracy. Mimo, że z tą grupą pracowałam już w zeszłym roku, musiałam wrócić do pewnych zasad filmowania, które już wcześniej omówiliśmy. Dlatego poświęciłam całą lekcję na pracę z wyłącznie jedną grupą. Dzięki temu udało mi się pokazać różne sposoby filmowania, bardziej zapanować nad powstaniem filmu i pokazać jak powinna być zorganizowana praca na planie.
Dzięki temu mieliśmy czas, by zastanowić się nad historią stworzoną przez uczniów. Najpierw nakręciliśmy ją przy użyciu jednego, ciągłego ujęcia. Na następnej lekcji tę samą historię postanowiliśmy nakręcić za pomocą kilku różnych ujęć.
Operator stał się trochę organizatorem filmu. Zapowiadał kolejne etapy pracy, przypominał co zaraz będzie grane, jaki jest numer ujęcia nad którym w danej chwili pracowaliśmy, prosił o ciszę.
Dzieci z pozostałych grup miały w tym czasie za zadanie zagrać uczniów w klasie, ale mogły także zaproponować swoje własne pomysły na role. Jeden z uczniów zaproponował, że będzie zasypiał nad biurkiem, drugi że będzie przeszkadzał. Choć wspólna praca nad jedną scenką się opłacała, to trzeba było zmierzyć się z frustracją niektórych dzieci, które od razu chciały pracować nad własnymi scenkami, a nie czekać na swoją kolej podczas następnych lekcji.
Szósta lekcja: Lekcje na zamówienie szkoły
Dwie lekcje poświęciliśmy na realizację etiudy pokazującej szkołę na prośbę jej dyrekcji. W tej pracy dzieci były aktorami, proponowały także własne rozwiązania w poszczególnych scenkach.
Uczniowie, którzy na wcześniejszych zajęciach zrealizowali scenkę, zajęli się pracą nad niedokończonymi w ubiegłym roku szkolnym etiudami pt. Przygody reportera. Wyniki pracy okazały się jednak nie takie, na jakie liczyliśmy, w związku z tym będziemy musieli wrócić do tego tematu w przyszłości.
Ósma lekcja: Czasowniki witają śnieg!
W tym dniu było tak dużo śniegu, że zdecydowaliśmy się pobiegać na zewnątrz. Mieliśmy okazję dokręcić scenki z „ośnieżonymi” czasownikami.
Dziewiąta lekcja: Oglądanie naszych scenek i podsumowanie
Oglądaliśmy scenki już po moim ich montażu. Zastanawialiśmy się, co można było lepiej zrobić, docenialiśmy pomysły, które ciekawie wypadły i analizowaliśmy interesujące rozwiązania, które w nich zastosowaliśmy, próbowaliśmy także zrozumieć, dlaczego inne nie wyszły dobrze.
Udało nam się także nakręcić na szybko kilka kolejnych scenek – tym razem na temat przymiotników. Jak się bowiem okazało, tematowi czasowników poświęciliśmy z różnych powodów zbyt dużo czasu… Niektóre dzieci zaczynały się nim już nudzić, sama byłam także rozczarowana tym, że praca nie była wystarczająco efektywna i dzieci bardzo często trzeba było ciągle „skupiać” na zadaniu. Zastanawiałam się też nad tym, w jaki sposób powinnam prowadzić zajęcia, by były bardziej atrakcyjne i angażujące uczniów. Idealnym rozwiązaniem byłoby prowadzenie kilku równoległych grup, wtedy z jedną mogłabym skupić się na temacie czasowników, z inną nad przymiotnikami i tak dalej…
Jako że temat ten realizowaliśmy po raz pierwszy, skuteczność scenariuszy konkretnych lekcji była sprawdzana „na żywo” podczas zajęć. Następnym razem będę miała lepsze rozeznanie, a nowym uczniom na samym początku będę mogła pokazać filmy mojej pierwszej grupy. I to jest bardzo cenne, ponieważ przystępując do tego zadania, sama nie wiedziałam, jak to wszystko wyjdzie w praktyce.
Chciałam także porozmawiać z nauczycielką języka polskiego z naszej szkoły, zapewne mogłaby mi dać ciekawe wskazówki, a jednocześnie ja, swoimi zajęciami, mogłabym wspierać jej pracę z dziećmi. To jeszcze jest przede mną.
Dziesiąta lekcja: Odkrywamy Akrostych
Na samym początku zajęć dzieci próbowały odgadnąć co oznacza to ciekawie brzmiące słowo. W ramach podpowiedzi rozdałam dzieciom przykłady kilku akrostychów, co miało im pomóc w rozwiązaniu zagadki. Zgadywanie bardzo ożywiło dzieci.
Po tym wstępie wzięliśmy się do pracy. Uczniowie pracując w 3 różnych grupach mieli za zadanie stworzyć akrostychy na podstawie imion dzieci z poszczególnych grup.
Co nam z tego wyszło? Przeczytajcie:
Dla Igora
Introwertykiem nie jest,
Gotów do aktorstwa,
Owoce bardzo lubi,
Rowerem przemierza świat.
Kaj, dla Kajtka
Koleżeński jest,
Ananasa nienawidzi,
Juper, dżuper bawi się.
Gdy tylko grupa skończyła pracę nad swoimi wierszami, miała pomyśleć jak zilustrować je poprzez film. Niektóre dzieci zaczynały od przygotowywania rekwizytów i scenografii, inne od razu brały się do kręcenia poszczególnych wersów. Jeszcze inne postanowiły wziąć się za filmowanie dopiero w domu, na przykład Amelia chciała kręcić scenki ze swoim psem.
Oto jeden z filmów, które powstały:
W mojej grupie jest kilka dziewcząt, których wielką pasją jest rysowanie. Pomyślałam, że koniecznie muszę to wykorzystać podczas zajęć. Animacja będzie do tego dobrym sposobem. W ten sposób ich rysunki mogłyby stać się częścią wspólnego filmu.
……………………………………………………………….
10 marca 2017 r.
A oto 2 kolejne akrostychy, które stworzyli uczniowie:
……………………………………………………..
14 maja
Wróciłam do filmów, które kręciłam z dziećmi w ubiegłym roku szkolnym. Dopracowałam ich szczegóły i montaż. Oto efekty:
……………………………………………………………………………..
16 lipca 2017
Podobnie jak w ubiegłym roku szkolnym, w naszej szkole została zorganizowania akcja Jak nie czytam jak czytam. Oto filmowa relacja z tego wydarzenia:
A tutaj jeszcze nasz zwariowany program szkolnej telewizji:
OPIS: Ideą tego projektu jest inspirowanie młodych ludzi, by rozwijali w sobie własne zainteresowania oraz świadomość tego, co chcieliby zrobić w swoim życiu, jak również pomoc w mierzeniu się z własnymi ograniczeniami w byciu twórczym i rozpoczęcie procesu uwalniania się z nich.
Będzie się to odbywać poprzez przeprowadzenie dla grupy uczniów szkół ponadgimnazjalnych warsztatów aktorsko-dramowych. Na ich podstawie przygotowany zostanie scenariusz, a następnie film. Gotowy film będzie wykorzystany do pracy z kolejnymi grupami młodzieży, celem rozwijania ich świadomości dotyczącej tego, co chcieliby tworzyć oraz rozwijania umiejętności, które są do tego niezbędne.
POZIOM SZKOŁY: szkoła ponadgimnazjalna
LICZBA OSÓB ZAANGAŻOWANYCH W PROJEKT: W warsztatach dramowo-aktorskich i realizacji filmu weźmie udział 13 uczniów szkół ponadgimnazjalnych. Następnie przeprowadzone zostanie 50 warsztatów aktywizujących młodzież (w grupach 15 osobowych), które będą opierać się na filmie
CZAS REALIZACJI: styczeń – grudzień 2017
………………………………………………………………………………………………….
2 marca 2017
W poprzednim poście pisałem o tym, że będę realizował projekt z młodzieżą, którego celem będzie nakręcenie filmu poruszającego powody trudności bycia kreatywnym i twórczym. Jak to jednak w życiu bywa, nie wszystko ułożyło się po mojej myśli. Ponieważ nie dostałem pieniędzy na realizację tego projektu w konkursie Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, plany się zmieniły.
Zamiast z młodzieżą, zacząłem pracować z trochę starszymi ludźmi, którzy chcą tworzyć biznesy. Produkcję filmową łączę z coachingiem biznesowym. Dzięki temu robię to, co mnie pasjonuje, czyli wspieranie ludzi w byciu kreatywnym i twórczym. Różnica polega na tym, że moi klienci mają środki finansowe do tego, żeby zapłacić za moją usługę.
Obecnie, w największym stopniu koncentruję się na produkcji kanału kulinarnego na You Tube o nazwie Testowalnia. Publikowane są na nim filmy z przepisami wegańskimi i bezglutenowymi. Jego założeniem jest oswajanie ludzi z roślinnym jedzeniem oraz wspieranie zdrowego stylu życia. Jak sama nazwa wskazuje, kanał ma być okazją, by przetestować ten rodzaj jedzenia, niekoniecznie rezygnując ze swojej wcześniejszej diety.
Pracując przy tym projekcie uczę się, że film może być wspaniałym narzędziem do promocji, ale też i rozwoju. Widzowie kanału uczą się gotować, autorka uczy się z odcinka na odcinek tego, jak tworzyć z pasją taki projekt. A ja jak kręcić filmy:) W procesie tworzenia, wychodzą wszystkie niedoskonałości, a gdy uwieczni się je na filmie, to ułatwia to proces uczenia się, bo zamiast sesji feedback-owej wystarczy obejrzeć poprzedni odcinek:)
W swoich obecnych działaniach odszedłem więc od pracy z uczniami, ale za to coraz bardziej pracuję z filmem, badając zastosowania tego medium w bardzo różnorodnych działaniach.
OPIS: Celem projektu jest rozwijanie praktycznych umiejętności filmowych uczniów, co stanowi niejako pretekst do pobudzenia ich wrażliwości społecznej. Uczestnicy zostaną podzieleni na grupy. Pracę wewnątrz danej grupy będzie organizowała osoba wybrana na reżysera. Każdy z zespołów będzie miał za zadanie przygotować etiudę o osobie wyróżniającej się (wyznaniem, światopoglądem, narodowością, wyglądem, itp.) w szkolnej czy lokalnej społeczności. Zdobywanie kompetencji realizacyjnych posłuży więc integracji uczniów oraz uwrażliwieniu ich na kwestię społecznego wykluczenia. Etiudy zostaną zmontowane we wspólny film, który zostanie zaprezentowany podczas szkolnego pokazu.
POZIOM SZKOŁY: liceum
LICZBA OSÓB ZAANGAŻOWANYCH W PROJEKT: 30 uczniów
CZAS REALIZACJI: wrzesień 2015 – luty 2016
…………………………………………………………………………………………………………………..
16 listopada 2015
Grupa (klasa) podzielona jest na podgrupy, w każdej jest lider, wszyscy uczestnicy mają już swoich bohaterów. Omówiliśmy wspólnie etapy pracy, przypomnieliśmy też plany i sposoby użycia kamery filmowej. Na zajęciach uczniowie dostali wytyczne, jak stworzyć scenopisy i obecnie właśnie nad nimi pracują.
Największym problemem jest teraz dla nas to, że nie mamy w szkole żadnego sprzętu. Grupy pracują ze swoimi kamerami, co będzie potem wiązało się z trudnością w montowaniu filmu w całość. Moja długa nieobecność też przerwała realizację, powoli wracamy do tematu.
……………………………………………………………………………………………………………..
10 lutego 2016
LICZBA OSÓB REALIZUJĄCYCH PROJEKT: 24, klasa 2d XIII L.O.
NASZ PLAN: Celem projektu jest stworzenie krótkich filmów ukazujących życie ludzi trochę innych pod jakimś względem, ludzi mających kłopoty z adaptacją, którzy czymś się wyróżniają, ale pozostając sobą zjednują sobie społeczność.
JAK PRACUJEMY? Klasa podzielona na 5 grup. Wszyscy są po wstępnym przygotowaniu przeze mnie i po rozmowach, które miały pomóc w odnalezieniu przez nich bohaterów do poszczególnych etiud. Obecnie nagrywamy materiały.
3 grupy mają konkretnych bohaterów, z którymi już pracują (chłopak o ciemnej karnacji, którego tata jest Afrykańczykiem, ksiądz-obcokrajowiec, chłopak, który ma dużą wadę wymowy). Pozostałe 2 miały kłopoty ze znalezieniem bohatera, w dalszym ciągu poszukują.
Z CZYM MAMY PROBLEMY? Niestety każda z grup pracuje na innym sprzęcie. Niemniej pod koniec naszej pracy spróbujemy skleić wszystkie nasze etiudy w 1 dłuższy dokument. Ze względu na to, że byłam jesienią długo na zwolnieniu, mamy opóźnienie.
…………………………………………………………………….
13 czerwca 2016
W projekcie brały udział 23 osoby z klasy 2 liceum. Podzieleni na 5 grup uczniowie nakręcili 5 filmów o tematyce tolerancji i akceptacji. Każdy z filmów jest inny – jest reportaż w formie wywiadu, dwa w formie inscenizowanego monologu, dwie etiudy to wyreżyserowane paradokumenty. Wszystkie filmy powstawały po zajęciach lekcyjnych i były konsultowane z nauczycielem. Na muzykę wykorzystywaną w etiudach mamy zgody zespołów. Oto efekty naszej pracy:
Projekt udało się zrobić w całości, ale z powodu braku sprzętu w szkole od stycznia nie mogliśmy dopracować filmów jakościowo, mają one sporo niedociągnięć.
Najmocniejszą stroną projektu były chęć i zapał uczestników oraz ich pomysłowość. Najsłabszą – wspomniany wyżej brak odpowiedniego sprzętu.
Gdybym realizowała podobny projekt w przyszłości, to myślę, że zmieniłabym niektóre zasady tworzenia filmów, żeby nie były one tak różne. Przykładowo, zbyt płynnie podałam czas trwania filmu. Jak również w przypadku wymyślanych scen – fabuł zażyczyłabym sobie dokładniejszego scenariusza, bowiem w tym roku dostałam tylko ich ogólny opis.
Jaką radę mogłabym dać innym osobom realizującym filmowe projekty z młodzieżą? Trzeba więcej czasu poświęcić na wstępną edukację merytoryczną, dotyczącą tworzenia filmu, bo młodzież świetnie radzi sobie z techniką, ale nie umie tego w pełni wykorzystać – pracują trochę intuicyjnie, po omacku.
Projekt nie wymagał dodatkowych nakładów pieniężnych, mógł być realizowany na podobnych zasadach, do innych zajęć pozalekcyjnych.
W przyszłości będę się starała realizować podobne projekty.
OPIS: Współczesny świat często marginalizuje osoby starsze, często też w myśleniu dzieci i młodzieży osoby te są „nie na czasie”, „nie rozumieją współczesnego świata” „nie ma o czym z nimi gadać”.
Tematem filmu powstałego podczas projektu mają być relacje obydwu pokoleń, zwłaszcza takie ich elementy, które nie tyle różnią czy dzielą, ale łączą obydwie generacje, jak również odnoszą się do wspomnień z ich okresu dorastania (np. dzieciństwo, ówczesne potrzeby i marzenia, emocje, szkoła, relacje z rodzicami i rówieśnikami, formy spędzania czasu wolnego itd.)
Fragmenty wypowiedzi bohaterów opowiadane indywidualnie przed kamerą przeplatałyby się z odgrywanymi przez młodzież scenami, np. scena współczesnej młodzieżowej imprezy z potańcówką ich dziadków, kiedy byli w okresie nastoletnim.
POZIOM SZKOŁY: klasa VI szkoły podstawowej oraz gimnazjum
LICZBA OSÓB ZAANGAŻOWANYCH W PROJEKT: 12-15 osób
CZAS REALIZACJI: 4-6 miesięcy, spotkania 1 w tygodniu po 120 min w roku szkolnym 2015-2016
…………………………………………………………………………………………………………………..
08 lutego 2016
UCZESTNICY REALIZUJĄCY PROJEKT: 15 osób
FORMA ZAJĘĆ: Zajęcia mają formę warsztatową
OBECNY ETAP PRACY: Pracę z uczestnikami projektu rozpoczynam wraz z początkiem II semestru. Aktualnie mój projekt został omówiony z prowadzącymi WAF.
Do tej pory zajmowałam się pracą koncepcyjną – omawianiem projektu, weryfikacją pomysłów, oszacowaniem zasobów oraz czasu, potrzebnego na jego wykonanie.
CO JEST NAJTRUDNIEJSZE? Na poziomie omawiania projektu najtrudniejsze było dookreślenie samego pomysłu i znalezienie dobrej formuły na współpracę młodzieży z seniorami. Zależy mi bardzo, by do projektu włączyli się seniorzy a młodzież nauczyła się ich słuchać i z nimi współpracować.
……………………………………………………………..
21 kwietnia 2016
Kilka spotkań poświęciliśmy rozmowie o projekcie, a dokładniej pomyśle na niego oraz harmonogramie pracy nad filmem. Młodzież przyniosła kilka zdjęć, na podstawie których przygotowaliśmy się do rozmowy z seniorami, co odbywało się m.in. w formie spotkań w parach, podczas których 1 osoba wchodziła w rolę seniora i odpowiadała na zadawane mu pytania. Aby utrudnić sytuację pytającemu, osoba wcielająca się losowała kartkę, na której były napisane różne hasła, zgodnie z którymi miała się zachowywać np. „małomówna”, „niedająca dojść do słowa”.
Na początku stworzyliśmy 3 kategorie pytań dotyczące 1 osoby – jej cech charakteru i pasji; rodziny; relacji z innymi osobami na zdjęciu. Młodzież wybrała 3 przyniesione przez siebie zdjęcia i w 3 grupach tworzyła sceny improwizacyjne, które kończyły się stop-klatką. Ujęcie miało być jak najbardziej zbliżone do tego ze zdjęcia.
W dalszej części omówiliśmy harmonogram pracy nad projektem: realny czas poświęcony na nagrywanie, tempo realizacji, spotkanie z seniorami. Wspólnie oceniliśmy, że do realizacji filmu potrzebujemy max. 5 seniorów, którzy przyniosą na spotkanie z młodzieżą ok. 8 zdjęć z różnych okresów swojego życia. Pierwsza selekcja zdjęć nastąpi na spotkaniu.
Po rozmowie z dyrektorem Domu Kultury spotkałam się z panią Wandą – seniorką, która wykazała zainteresowanie włączeniem się do realizacji filmu oraz zgodziła się zebrać jeszcze kilku seniorów. Postanowiła „zareklamować” nasz projekt na spotkaniu klubu seniora. Okazało się jednak, że niewiele osób jest nim zainteresowanych. Zmieniliśmy więc taktykę, postanowiliśmy zaangażować w nasz projekt dziadków i babcie uczestników. Zgłosiła się 1 osoba.
Po trzeciej próbie stworzenia naszej grupy, do projektu udało się przekonać więcej starszych osób. Na spotkanie z młodzieżą przyszło łącznie 7 pań. Młodzież ciepło je przyjęła, z własnej inicjatywy przyniosła ciastka i przygotowała karteczki z imionami, które każdy nosił na spotkaniu. Krótko opowiedziałam im o tym, że młodzież będzie podczas rozmów zbierać dokumentację do filmu. Jednak zanim do tego doszło, zaproponowałam ćwiczenie, podczas którego wszyscy mogli się poznać i które wywołało ogólne rozluźnienie i zbudowało pozytywną atmosferę do dalszych rozmów.
Po dotyczących zdjęć rozmowach młodzieży z seniorami, zebrałam kontakty do wszystkich pań. Później indywidualnie będziemy się z nimi umawiać na nagrania.
Obecnie trwa praca podsumowująca zebraną wiedzę na temat zdjęć, zastanawiamy się które z nich wybrać do filmu, przymierzamy się także do stworzenia scenariusza historii, która inspirowana byłaby owymi zdjęciami.
Ponieważ kupno kamery trochę się nam przeciągało, przedłużyły się także nasze zajęcia. Planujemy skończyć je do końca czerwca – do tego czasu mieć sfilmowane zarówno historie, jak i relacje seniorów. Natomiast w wakacje planuję montaż całego materiału, tak by na początku września mógł się odbyć pokaz końcowy. Młodzież jest bardzo entuzjastycznie nastawiona do tego projektu, byli przejęci wizytą seniorów.
………………………………………………………………..
13 czerwca 2016
Podsumowanie projektu w kilku zdaniach:
Niezwykłą wartość stanowiła dla mnie możliwość pracy warsztatowej w I roku Akademii oraz zdobycie wiedzy i podstawowych umiejętności pracy z kamerą, montażu itd. Kurs filmowy prowadzony z zaangażowaniem przez Mateja Bobrika i Pawła Ziemilskiego to niezapomniane doświadczenie nauki podstaw sztuki filmowej, nie tylko od strony technicznej, ale również docenienia znaczenia rozmowy z drugim człowiekiem, zrozumienia sensu filmowania i przemyślenia tematyki poruszanej w realizowanych przez nas filmach.
Czy projekt udało się zrealizować w całości? Jeśli nie, to czego nie udało się zrobić?
Początek II semestru roku szkolnego 2015/2016 poświęciłam na wspólną pracę z młodzieżą nad omawianiem pomysłu, następnie w miesiącach marzec-czerwiec zrealizowaliśmy spotkania z seniorami i filmowaliśmy kolejne sceny filmu.
Co było najmocniejszą stroną projektu?
Myślę, że najmocniejszą stroną projektu była realizacja filmu przez młodzież przy współpracy z seniorami. Młodzież miała szansę stworzyć etiudę krok po kroku – od pomysłu po każdy etap realizacji. Bardzo wartościowe były również spotkania i zaangażowanie w projekt seniorów, którzy podzielili się z nami swoimi rodzinnymi zdjęciami, stanowiącymi podstawę scenariusza.
Co było najsłabszą stroną projektu?
Najsłabszą stroną projektu był niespodziewanie długi okres pracy nad koncepcją filmu oraz dość długi czas poszukiwania seniorów chętnych do włączenia się w projekt.
Jeśli miałabyś ponownie zrealizować swój projekt, to co byś w nim zmieniła?
Wcześniej rozpoczęłabym etap poszukiwania seniorów, co przyspieszyłoby rozpoczęcie zdjęć do filmu.
Jakie rady możesz dać osobom przystępującym do realizacji filmowych projektów z uczniami?
Istotne jest to, aby uczniowie czuli się naprawdę zaangażowani w projekt. Aby nauczyciel potrafił słuchać, wyłapywać i włączać na bieżąco do filmu propozycje uczniów. Według mnie istotne jest też dobre przygotowanie i omówienie projektu z uczniami przed rozpoczęciem zdjęć.
Czy Twój projekt wymagał poniesienia dodatkowych kosztów? Jeśli tak, to jak dużych i na co przeznaczonych?
Mój projekt wymagał zakupienia przez Dom Kultury kamery, mikrofonu, statywu oraz karty pamięci. Istniała możliwość pożyczenia sprzętu z Akademii, jednak z uwagi na odległość (ok. 40 km z Akademii do Domu Kultury) byłoby to uciążliwe. Koszt sprzętu to 3 tys. zł.
Jakie masz plany na przyszłość – czy zamierzasz kontynuować realizację filmowych projektów z uczniami?
Chciałabym zrealizować kolejny film z młodszą grupą. Na pewno będę jeszcze w przyszłości realizować kolejne projekty filmowe z uczniami.
OPIS: Celem projektu jest integracja uczniów oraz rozwijanie umiejętności obserwacji najbliższego środowiska poprzez stworzenie filmu opowiadającego o szkole. W pierwszej kolejności uczestnikom zostanie przekazana wiedza z zakresu rzemiosła filmowego (techniki operatorskie, scenariopisarstwo). Część teoretyczną uzupełnią projekcje i analizy wybranych filmów. Następnie uczniowie przystąpią wspólnie do realizacji filmu, którego tematem przewodnim będzie środowisko szkolne – zarówno pracownicy, jak i dzieci. Całość będzie przedstawiona z perspektywy ucznia. Efekty pracy zostaną zaprezentowane podczas Dnia Dziecka.
POZIOM SZKOŁY: szkoła podstawowa
LICZBA OSÓB ZAANGAŻOWANYCH W PROJEKT: do 17 osób
CZAS REALIZACJI: wrzesień 2015 – maj 2016, 1h tygodniowo
………………………………………………………………………………………
9 listopad 2015
Nasz projekt rozpoczął się w połowie września. W każdy piątek przez 60 minut staramy się wspólnie zdobywać nową wiedzę i umiejętności z zakresu rzemiosła filmowego. Do tej pory zastanawialiśmy się i rozmawialiśmy o tym, czym właściwie jest film i z jakiego powodu je robiono. Dowiedzieliśmy się, kto pracuje przy realizacji filmu i jakie funkcje pełnią te osoby. Żeby nie było tylko samej teorii, stworzyliśmy także własną opowieść cyfrową, a także oglądaliśmy i analizowaliśmy filmy BrudasekJanusza Nasfetera, Dzieci z BullerbynLassego Hallströma oraz Gadające głowyKrzysztofa Kieślowskiego. W części praktycznej naszych zajęć mogliśmy zapoznać się z wykorzystaniem kamery: na początku kręciliśmy krótkie ujęcia, a później podążyliśmy śladem Gadających głów. Łatwo nie było (tyle rozpraszających bodźców!), ale daliśmy radę i wyszło naprawdę nieźle. Przed nami zadanie domowe – wywiad z wybraną osobą z rodziny.
……………………………………………………………………………………
15 lutego 2016
Kolejny etap naszej pracy po zdobyciu podstawowej wiedzy teoretycznej miał dotyczyć pisania scenariusza, tworzenia pytań do wywiadów. Pierwsza koncepcja projektu „Moja szkoła” miała uwzględniać m.in. wywiady z pracownikami szkoły na podstawie pytań, których autorami są dzieci. Jednak problemem stała się zbyt mała aktywność wszystkich uczestników w realizacji filmu – nasza grupa liczy 17 osób, a więc tylko wybrane osoby mogłyby przeprowadzać wywiady i operować kamerą. W związku z tym, aby wszyscy uczestnicy wzięli czynny udział w realizacji projektu, nastąpiła zmiana scenariusza. Przede wszystkim zrezygnowaliśmy z wywiadów z dorosłymi i postanowiliśmy samodzielnie wcielić się w pracowników szkoły i spróbować naśladować ich zachowanie i opinie. Wybraliśmy osoby, które według nas są najbardziej charakterystyczne, przydzieliliśmy role i ustaliliśmy, jak chcemy je odegrać. Jak na razie udało nam się odtworzyć zajęcia w-fu, które wymagały od nas nie lada sprawności, musieliśmy też na to poświęcić naszą lekcję wychowawczą. Po feriach czekają nas kolejne wyzwania, a przed nami jeszcze kilka ciekawych postaci do nagrania.
……………………………………………………………………………………………….
19 kwietnia 2016
Praca nad filmem przybrała bardzo intensywne tempo. Przede wszystkim skupiamy się na realizowaniu scenariusza, odgrywamy sceny, monitorujemy na bieżąco efekty naszej pracy i jeśli istnieje konieczność – powtarzamy, aż w końcu wszystkim nam spodoba się materiał nad którym pracujemy.
Udało nam się zamknąć sceny pokazujące lekcję w klasie i zajęcia sportowe. Kamera zagościła w naszym szkolnym życiu na dobre, jest z nami podczas zajęć lekcyjnych, w świetlicy, kiedy jesteśmy na placu zabaw. Chyba już przestaliśmy ją nawet zauważać.
Oprócz tego, by trochę oderwać się od pracy nad scenariuszem, stworzyliśmy cyfrowe opowieści – plan obrazkowy do przypowieści Dwa wiadra. Poruszyliśmy też bardzo ważny temat praw autorskich. Nauczyliśmy się, że każde dzieło ma swojego autora i nie można przypisywać sobie cudzego dorobku.
Przed nami jeszcze dużo pracy, a czasu coraz mniej. Mamy jednak nadzieję, że wspólnymi siłami uda się nam osiągnąć cel.
A to krótka fotorelacja z naszej pracy:
………………………………………………………………………………………
14 czerwca 2016
Projekt został zrealizowany w całości. Trwał od września do czerwca. Zajęcia miały charakter teoretyczny i praktyczny. W pierwszym semestrze skupialiśmy się na przyswojeniu pojęć z zakresu filmu, reżyserii, scenariusza etc. Z kolei w drugim semestrze uczestnicy zaczęli zdjęcia od realizacji scenariusza, jak również na bieżąco analizowali nagrywany materiał. W czerwcu udało nam się zakończyć zdjęcia i montaż filmu.
Mocną stroną projektu było zaangażowanie, odwaga i pomysłowość dzieci. Natomiast jego słabą stroną – brak możliwości przeprowadzenia warsztatów tylko dla chętnych dzieci.
Gdybym miała ponownie zrealizować ten projekt, to trwałby on krócej – np. 1 semestr, skupiłabym się także wyłącznie na dzieciach, które same chcą brać w nim udział.
Moje rady dla osób przystępujących do realizacji filmowych projektów z uczniami? Systematyczność w realizacji projektu oraz wiara w dzieci – pamiętając o tym wszystko się uda!
Zamierzam kontynuować realizację filmowych projektów z uczniami – w przyszłym roku planuję z uczniami klasy trzeciej stworzyć filmowy projekt „Poradnik zachowania” w ramach zajęć socjoterapeutycznych.
OPIS: Celem projektu jest przedstawienie sylwetek wybitnych uczonych poprzez opowiadające o nich filmy oraz stworzenie filmowego portretu wybranego przez uczestników naukowca. Uczniowie będą doskonalić umiejętność wyszukiwania informacji – o życiu i dokonaniach wytypowanej przez siebie postaci, co stanie się podstawą ich scenariusza filmowego. Realizacja filmu wpisze się w europejski projekt „Z matematyką przez świat. W poszukiwania nowych metod nauczania matematyki i przedmiotów pokrewnych”. Pokaz efektów całorocznej pracy uczniów będzie miał formę otwartej prezentacji publicznej z udziałem rodziców i innych zaproszonych gości. Odbędzie się w sali widowiskowej w miejscowym domu kultury. Film uczniów zostanie też opublikowany na stronie internetowej szkoły.
POZIOM SZKOŁY: gimnazjum
LICZBA OSÓB ZAANGAŻOWANYCH W PROJEKT: 15 osób
CZAS REALIZACJI: 1 w tygodniu 2 godziny lekcyjne w okresie od grudnia 2015 do czerwca 2016
…………………………………………………………………………………………………
19 stycznia 2016
FORMA ZAJĘĆ: Zajęcia odbywają w każdy piątek po lekcjach, trwają 2 godziny.
ETAP PRACY: Naszym celem jest stworzenie etiudy filmowej, której akcja rozgrywa się w okresie międzywojennym, w środowisku polskich uczonych należących do tzw. lwowskiej szkoły matematycznej. Na plan pierwszy wybija się Stefan Banach, prekursor analizy funkcjonalnej, człowiek odznaczający się genialnym umysłem i nieprzeciętną osobowością. Zebraliśmy wiele informacji biograficznych na temat głównego bohatera oraz jego najbliższych współpracowników i przyjaciół. Sięgnęliśmy do literatury popularnonaukowej, niewyczerpanym źródłem wiedzy o interesujących nas ludziach jest książka Mariusza Urbanka pt. Genialni. Lwowska szkoła matematyczna. Obejrzeliśmy również dokument Krzysztofa LangaPrzestrzenie Banacha. Zanim przystąpiliśmy do pisania własnego scenariusza, przyjrzeliśmy się kilku produkcjom filmowym opowiadającym o sławnych uczonych, m.in. Teorii wszystkiegoJamesa Marsha i Grze tajemnicMortena Tylduma. Chcieliśmy się przekonać, w jaki sposób współczesne kino kreuje obraz ludzi nauki. Praca nad scenariuszem wkrótce dobiegnie końca i przystąpimy do jego realizacji.
DOTYCHCZASOWE SUKCESY I PROBLEMY: Dużo radości sprawia uczniom tworzenie poszczególnych postaci i scen filmowych. Chociaż nasz film nie będzie wykładem naukowym, a jedynie swobodną opowieścią o wybranych postaciach, to jednak musieliśmy się zmierzyć z pewnymi dość zawiłymi zagadnieniami i pojęciami matematycznymi. Właśnie dlatego od czasu do czasu musimy prosić o konsultację nauczycielkę matematyki.
……………………………………………………………….
1 maja 2016
Padły pierwsze klapsy. Uczniowie – realizatorzy filmu o Stefanie Banachu, genialnym polskim uczonym ze słynnej lwowskiej szkoły matematycznej – jakiś czas temu rozpoczęli pracę na planie zdjęciowym. Nagrali sceny rozgrywające się w murach uniwersyteckich pracowni: rozmowy na temat nowych idei i tez naukowych postawionych przez głównego bohatera ich obrazu.
W najbliższych dniach będą kręcić kolejne filmowe epizody, czyli pierwsze spotkania nikomu jeszcze nieznanego samouka z Krakowa, przyszłego twórcy analizy funkcjonalnej, z Hugo Stainhausem, badaczem o ugruntowanej już pozycji w świecie matematyków.
Po zakończeniu czynności montażowych cały film – jak zapowiada Kacper, najlepszy specjalista w szkole w zakresie montażu – zostanie zaprezentowany na pikniku naukowym, czyli w ostatnich dniach maja br.
A oto kilka zdjęć z planu filmowego:
……………………………………………………………………………………….
14 maja 2016
Oto scenariusz naszego filmu pod tytułem Naukowe początki:
Kraków, Planty, w tle słychać hejnał z wieży Mariackiej. W dole kadru pojawia się napis: Kraków, rok 1916.
Młody mężczyzna w kapeluszu i z aktówką w ręce nieśpiesznie idzie parkową ścieżką. W oddali widać ławeczkę, na której siedzą dwaj młodzieńcy w kaszkietach, żywo dyskutują. W pewnym momencie mężczyzna w kapeluszu dochodzi do ławeczki, mimochodem słyszy rozmowę siedzących na niej dwóch młodzieńców:
BANACH: Najistotniejsze jest to, że całka Lebesgue’a współgra z pojęciem granicy punktowej ciągu funkcji.
NIKODYM: To znaczy, że można zamieniać kolejność operacji liczenia całki
i granicy?
BANACH: Tak. Dokładnie tak.
Mężczyzna w kapeluszu nagle zatrzymuje się, jest wyraźnie zdumiony. Chwilę waha się, nie wie, co ma zrobić. Podchodzi w końcu do młodzieńców, uchylając lekko kapelusz, mówi:
STEIHAUS: Najmocniej przepraszam, że się wtrącam do rozmowy kawalerów.
Czy słuch mnie nie myli? Dyskutują kawalerowie o całce Lebesgue’a?
BANACH: Tak. Wyjaśniam koledze relację między całką Lebesgue’a i całką Riesmanna. Wie pan coś na temat Lebesgue’a?
STEIHAUS: Tak. Całka Lebesgue’a… To dość świeże pojęcie matematyczne. Lebesgue wprowadził je do matematyki niewiele ponad dziesięć lat temu. Zetknąłem się z nim podczas wykładów profesora Hilberta w Getyndze. Panowie pozwolą, że się przedstawię. Doktor Hugo Steihaus.
BANACH: Stefan Banach. A to mój kolega, Otton Nikodym. Naprawdę studiował pan na jednym z najważniejszych uniwersytetów w świecie? U samego Hilberta?
STEIHAUS: Miałem ten zaszczyt. A kawalerowie czym się zajmują?
BANACH: Nadzoruję pracę robotników budujących drogi. Chciałem iść na front, ale nie wzięli mnie ani Austriacy, ani nasi od Piłsudskiego… Pan rozumie, słaby wzrok i leworęczność… Matematyka to moje hobby, zajmuję się nią… tak dla przyjemności… w wolnym czasie.
Scena 2
Jest wieczór. Przy stole w skromnym pokoju na poddaszu siedzi Stefan Banach. Rozwiązuje zadanie matematyczne. Najwidoczniej ma problemy z otrzymaniem prawidłowego wyniku, bo w pewnym momencie mnie zapisaną kartkę i wyrzuca ją do kosza. W koszu i wokół niego podobnych kartek leży już wiele. Banach nie daje za wygraną. Sięga po nową kartkę i znów kreśli na niej zawiłe matematyczne symbole. Do pokoju wchodzi Otton Nikodym.
NIKODYM: Wciąż siedzisz nad zadaniem od Steihausa?
BANACH: Muszę je rozwiązać, to w tej chwili dla mnie najważniejsza sprawa.
NIKODYM: Daj spokój. Należy ono pewnie do tych nierozwiązywalnych. Steihaus się nad nim głowił i nic sensownego nie wymyślił. Wyjdź do parku, idź na spacer, odetchnij świeżym powietrzem. Od dwóch dni niczym innym się nie zajmujesz tylko szeregami Fouriera.
BANACH: Że też wcześniej nie przyszło mi to do głowy!
Banach pochyla się nad kartką papieru, zapisuje na niej zawiłe matematyczne wzory.
Scena 3
Kawiarnia „Esplanada” w Krakowie, przy stoliku siedzi Steihaus. Popijając herbatę, czyta jakieś matematyczne dzieło. W tle słychać dźwięki pianina i kawiarniany szum. Bohaterowi to zupełnie nie przeszkadza. Po chwili do kawiarni wchodzi Stefan Banach, rozgląda się wokół i zmierza w kierunku stolika Steihausa.
BANACH: Dzień dobry. Byłem w pensjonacie przy Karmelickiej 9. Powiedziano mi, że znajdę pana w kawiarni „Esplanada”.
Banach siada przy stoliku. Z teczki wyciąga kartkę z rozwiązaniem zadania matematycznego. Podaje ją siebie Steihausowi i mówi:
BANACH: Znalazłem rozwiązanie zadania, o którym rozmawialiśmy ostatnim razem.
Steihaus bierze kartkę do ręki. Uważnie ją czyta, po chwili, kręci głową z niedowierzaniem i mruczy pod nosem:
STEIHAUS: Niebywałe, niesamowite…
Steihaus wyjmuje pióro z kieszeni marynarki, coś dopisuje.
STEIHAUS: No, młody człowieku, będą z ciebie ludzie. Mamy pierwszorzędny materiał na wspólną notę naukową. Nie traćmy czasu, bierzmy się do roboty!
Scena 4
Krótka migawka ukazująca ulice Lwowa, napis: Lwów, rok 1920.
Scena 5
Drzwi do gabinetu Stanisława Ruziewicza, profesora Uniwersytetu Lwowskiego, o czym informuje stosowna tabliczka. Staje przed nimi Andrzej Turowicz, młody asystent uczonego. Otwiera drzwi, wchodzi do środka.
Scena 6
PROFESOR RUZIEWICZ: Jeszcze jedno. Pan zna dobrze Banacha, prawda?
ANDRZEJ TUROWICZ: Oczywiście. Łączy nas nawet coś w rodzaju przyjaźni.
PROFESOR RUZIEWICZ: Doskonale. Pan wie, że jego sytuacja na Uniwersytecie nie jest
do końca uregulowana. To wprawdzie genialny matematyk, ale bez formalnych studiów. Minister zgodził się, byśmy zatrudnili kogoś, kto nie ma tytułu magistra. Jednak wcześniej czy później będzie kazał go zwolnić, jeśli Banach nadal będzie lekceważył uczelniane procedury. Koniecznie musi opublikować obszerną rozprawę naukową i zrobić doktorat.
ANDRZEJ TUROWICZ: Panie profesorze, ale jak mam go do tego namówić? Nie bardzo wiem. Ciągle powtarza, że ma czas. Że w przyszłości wpadnie
na jeszcze ciekawszy problem albo lepsze rozwiązanie.
PROFESOR RUZIEWICZ: Panie Andrzeju, jako swemu asystentowi powierzam panu sekretne zadanie. Proszę nie spuszczać go z oka, chodzić za nim krok w krok. Wszystko dokładnie notować. Każde słowo, każde twierdzenie, każdy jeden dowód. Później wszystkie zapiski do mnie przynieść.
Scena 7
Andrzej Turowicz i Stefan Banach siedzą przy stoliku w zatłoczonej kawiarni.
ANDRZEJ TUROWICZ: Stefan, czy mógłbyś przejrzeć moje notatki, które zrobiłem
po naszej ostatniej rozmowie? Nie jestem pewien, czy dobrze zrozumiałem to nowe twierdzenie dotyczące operacji na zbiorach abstrakcyjnych.
Banach przegląda uważnie notatki kolegi.
BANACH: Nic dodać, nic ująć. Sam lepiej bym tych równań całkowych nie zapisał.
Scena 8
Banach spotyka Steihausa na schodach Uniwersytetu Lwowskiego. Ten ostatni trzyma w ręku pismo matematyczne „Fundamenta Matimaticae”.
STEIHAUS: Gratulacje! Twoja praca jest naprawdę znakomita. Przejdzie do historii polskiej i światowej matematyki.
BANACH: Nie wiem, o czym mówisz? Jaka praca?
Staihaus otwiera na wybranej stronie pismo, które trzyma w ręce. Pokazuje je Banachowi.
STEIHAUS: Jak to, jaka praca? Ta, tutaj.
Banach czyta, nie ukrywając zdumienia:
BANACH: O operacjach na zbiorach abstrakcyjnych i ich zastosowaniach do równań całkowych. Autor – Stefan Banach. To musi być sprawka Jędrka Turowicza.
Scena 9
Przy stoliku w kawiarni siedzą trzej mężczyźni: Nikodym, Turowicz, Steihaus. Rozmawiają o porannym egzaminie doktorskim Stefana Banacha.
STEIHAUS: Jeszcze nikt tak nie bronił doktoratu jak nasz Stefan. Nawet nie wiedział, że odpowiada na pytania komisji egzaminacyjnej. Z samego rana sekretarka poprosiła go na południową rozmowę do dziekana.
ANDRZEJ TUROWICZ: Pytał, czy przypadkiem nie wiem, czego może chcieć od niego dziekan. Powiedziałem, że słyszałem o przyjeździe jakichś ludzi z Warszawy. Podobno mają problemy matematyczne i tylko on jest w stanie im pomóc.
Scena 10
Sala wykładowa. Przy stole siedzi kilka osób, widać też Steihausa i Turowicza. Na tablicy znajduje się zapis:
║0║ = 0 i ║a║ > 0 dla a ≠0
║α.a║ = |α|.║a║ dla dowolnej liczby α i dowolnego punktu a
Banach stoi przy tablicy, kończy zapisywać kolejny wzór.
║a + b║ ≤ ║a║ + ║b║ dla dowolnych a i b.
Banach kończy pisać i mówi:
BANACH: Żeby to panom wytłumaczyć, zacznę od najprostszej definicji. Niektóre przestrzenie mają pewną ważną i ciekawą własność. Otóż da się dla ich elementów a określić pewną liczbę, zwaną normą, zapisywaną na ogół jako ║a║. Powyższe trzy zdania mówią,
po pierwsze, że norma każdego punktu jest nieujemna i równa zeru tylko w wypadku punktu zerowego. Po drugie, spod znaku normy można wyciągnąć na zewnątrz mnożnik, ale trzeba wziąć jego wartość bezwzględną. Po trzecie, norma sumy dwóch elementów nie przekracza sumy norm tych elementów. To ostatnie nazywa się nierównością trójkąta, bo bardzo ściśle związana jest z faktem, że w zwykłej geometrii suma dwóch boków dowolnego trójkąta jest nie mniejsza od boku trzeciego.
Scena 11
Ponowny widok stolika w kawiarni, przy którym siedzą Nikodym, Turowicz, Steihaus. Przed nimi leży serwetka, a na niej następujący rysunek:
STEIHAUS: Jeśli w jakiejś przestrzeni da się określić normę, to taką przestrzeń nazywa się, chyba logicznie, unormowaną.
ANDRZEJ TUROWICZ: Wróćmy teraz do zwykłej prostej. Takiej, o jakiej mówiliśmy przy stwierdzeniu, że można ją uważać za jednowymiarową przestrzeń liniową. Z właściwości liczb wymiernych wynika, że są one rozłożone na tej prostej nierównomiernie, są między nimi luki odpowiadające liczbom niewymiernym. Natomiast liczby rzeczywiste są rozłożone „gęsto” wypełniają całą prostą. Nie można więc skonstruować ciągu liczb rzeczywistych zbieżnego do liczby nie będącej rzeczywistą.
Scena 12
Ta sama sala wykładowa co w scenie 10. Na tablicy, przy której wciąż stoi Banach, jest widoczny taki sam rysunek, jaki na kawiarnianej serwetce nakreślił Steinhaus. Banach kontynuuje swój wykład:
BANACH:I teraz uogólnienie. Jeśli mamy do czynienia z przestrzenią taką, że każdy jej zbieżny ciąg punktów ma granicę, która też jest punktem tej przestrzeni, to przestrzeń tę nazwiemy zupełną.
Scena 13
Kawiarnia. Nikodym, Turowicz, Steihaus nadal siedzą przy swoim stoliku.
STEIHAUS: Tak Stefan doszedł do stworzonej przez siebie definicji zupełnie nowej przestrzeni, która jednocześnie jest liniowa, unormowana i zupełna.
ANDRZEJ TUROWICZ: Na koniec wszyscy członkowie komisji gratulowali mu zdobycia tytułu doktora nauk matematycznych i dziękowali za przeprowadzenie przejrzystego i błyskotliwego wywodu. Przewodniczący wprost nazwał go geniuszem.
NIKODYM: Już dawno to wiedziałem. Zobaczycie, że nazwisko Banach będą kiedyś podawać wszystkie encyklopedie na świecie. Stefan już niedługo zaskoczy nas kolejnym oryginalnym matematycznym pomysłem.
Zakończenie
Plansza 1.
Opisana przez Stefana Banacha przestrzeń unormowana we współczesnej nauce nosi nazwę przestrzeni Banacha.
Plansza 2.
Teoria Banacha dała podstawę do rozwoju analizy funkcjonalnej, samodzielnej dyscypliny matematycznej, która znalazła szerokie zastosowanie w różnych dziedzinach wiedzy.
Plansza 3.
Niezwykła historia Stefana Banacha jest wciąż żywa. Jego imię otrzymała odkryta w roku 2001 planetoida. Uczony jest też patronem wielu prestiżowych medali oraz nagród matematycznych o zasięgu krajowym i międzynarodowym.
…………………………………………………………………….
14 czerwca 2016
Dzięki projektowi powstał ponad dziewięciominutowy film Magia liczb, którego bohaterem jest Stefan Banach, genialny polski matematyk żyjący w I poł. XX wieku, jeden z filarów lwowskiej szkoły matematycznej.
Tworząc scenariusz, uczniowie poznali nieznaną sobie wcześniej postać uczonego i konkretny rozdział w historii rozwoju polskiej nauki. Musieli sięgnąć po dostępne materiały źródłowe: artykuły prasowe i książki, obejrzeli przy tym film dokumentalny Krzysztofa Langa pt. Przestrzenie Banacha.
Ponieważ nie ma obrazu fabularnego o Banachu, praca nad scenariuszem wymagała od wszystkich uruchomienia dużej dozy wyobraźni. Na tym etapie pracy nad filmem przyglądaliśmy się, jak uznani filmowcy przedstawili sylwetki i dokonania innych badaczy naukowych. Obejrzeliśmy wspólnie i zanalizowaliśmy kilka filmów fabularnych, kształt dialogów konsultowaliśmy z nauczycielką matematyki. Zdjęcia kręciliśmy w różnych miejscach, starając się przestrzegać podstaw języka filmowego. Na koniec przyszedł czas montażu, wielu uczniów nie zdawało sobie sprawy, że jest to długi i wymagający proces.
Praca nad filmem zajęła nam kilka miesięcy, ale ostatecznie przyniosła wiele satysfakcji i przyczyniła się do scementowania grupy gimnazjalistów w nią zaangażowanych.
Projekt udało się dokończyć, czego efektem jest film Magia liczb. Można go obejrzeć
na You Tube – na kanale założonym przez uczniów uczęszczających na zajęcia szkolnego kółka filmowego. Aby poinformować młodzież i nauczycieli o jego powstaniu, na stronie internetowej szkoły opublikowałam krótką wiadomość reklamową. Ponieważ pomysł
na realizację filmu narodził się pod wpływem wykonywanego w szkole projektu Erasmus+ „Z matematyką przez świat”, za kilka dni zostanie on zaprezentowany szerszej publiczności podczas konferencji podsumowującej działania podjęte przez naszą placówkę w ramach wspomnianego programu.
***
Co było najmocniejszą stroną mojego projektu? To, że znalazła się grupka uczniów bardzo mocno zaangażowanych w tworzenie scenariusza, a następnie jego filmową konkretyzację: pracę za i przed kamerą, montaż. Uczniowie ci nauczyli się działać w zespole, zdobyli świadomość, że ich działania mają wpływ na czynności innych. Zrozumieli, jak ważna jest właściwa dyscyplina pracy i systematyczność.
Co natomiast było jego najsłabszą stroną? Praca nad tworzeniem scenariusza, a następnie realizacją filmu nie była łatwym zadaniem ze względu na zainteresowania, jakie przejawiał główny bohater. Był matematykiem, zajmował się dziedziną, która wielu uczniom sprawia poważne problemy. Musieli przez to przyswoić sobie zupełnie nowe, czasami nie do końca zrozumiałe pojęcia. Stąd, zwłaszcza u osób występujących w filmie w charakterze aktorów, pojawiała się niepewność, czy prawidłowo wypowiedzieli swoje kwestie. W przyszłości więcej czasu muszę poświęcić pracy z uczniami, którzy chcą występować przed kamerą.
Jeśli miałabym ponownie zrealizować ten projekt to w zasadzie sam pomysł fabularny bym zostawiła. Dopracowałabym natomiast z młodzieżą pewne szczegóły techniczne, większą uwagę zwróciłabym też na zachowanie uczniów przed kamerą. Poza tym jeszcze staranniej pilnowałabym scenografii. Nie pomyśleliśmy o zorganizowaniu szerszej kampanii reklamującej film, przygotowaniu plakatów itp.
Natomiast w przyszłym roku szkolnym zamierzam prowadzić w szkole koło filmowe. W prawdzie kilku uczniów bardzo mocno zaangażowanych w pracę nad filmem odejdzie, ponieważ kończą naukę w gimnazjum, ale na ich miejsce przyjdą inni. Podczas dnia otwartego szkoły uczniowie najsprawniej posługujący się kamerą i dobrze znający zasady montażu praktycznie demonstrowali szóstoklasistom, jak powstaje film. Zainteresowanie było duże. Jestem przekonana, że w kolejnym roczniku młodzieży znajdą się kolejne osoby zainteresowane działalnością w prowadzonym przeze mnie kole. W nadchodzącym roku chciałabym wykonać z uczniami zadanie polegające na przeniesieniu na ekran fragmentu lub nawet całości wybranego tekstu literackiego. Z pewnością będzie to dla wszystkich nowe i ciekawe doświadczenie.
Jakie rady mogłabym dać osobom przystępującym do realizacji filmowych projektów z uczniami? Moim zdaniem praca nad filmem to ciekawy pomysł na prowadzenie zajęć pozalekcyjnych. Wymaga dużego nakładu czasu i emocjonalnego zaangażowania, ale w końcowym efekcie wszystkim zaangażowanym – nauczycielowi i młodzieży – przynosi wiele zadowolenia i satysfakcji. Trzeba zadbać o zbudowanie właściwych relacji w zespole uczniowskim, a przydzielając zadania do wykonania należy kierować się osobistymi zainteresowaniami i umiejętnościami poszczególnych członków zespołu. Tworzenie filmu to zawsze wysiłek grupowy, bardzo ważną rzeczą jest, aby wszyscy to rozumieli. Jeśli choć jedna osoba nie wywiąże się właściwie z przyjętych na siebie obowiązków, bardzo mocno utrudnia pracę innym, niweczy ich plany.
Dzięki Akademii Nowe Horyzonty zdobyłam umiejętności, które pozwoliły mi na wprowadzenie do mojej pracy z młodzieżą gimnazjalną nowych rozwiązań dydaktycznych. Prowadzone przeze mnie koło filmowe już na trwałe wpisało się w pracę szkoły.
Na koniec chciałabym przedstawić efekt naszej pracy, czyli film Magia liczb:
OPIS: Projekt Ocalić od zapomnienia ma charakter międzypokoleniowy, łączy pamięć o przeszłości seniorów i nowe technologie młodych, co sprzyja wymianie doświadczeń. Opowieści seniorów i zdjęcia zostaną utrwalone w zapisie cyfrowym i staną się elementem Wirtualnego Muzeum Zgierza. Dawne wątki z tych zbiorów zostaną też wykorzystane/ przetworzone w filmowych kreatywnych opowieściach młodych, którzy dzięki temu sprawdzą i rozwiną nabyte w czasie warsztatów umiejętności. Najlepsze prace zostaną nagrodzone i przedstawione na uroczystym pokazie kończącym projekt.
Pierwszy etap realizacji projektu nastąpi w lipcu i sierpniu, kiedy pracować będziemy z zainteresowaną młodzieżą pozostającą w mieście i z seniorami, wspólnie rejestrując wspomnienia i kolekcjonując zdjęcia. Od września rozszerzymy grupę młodzieży o zainteresowanych uczniów pobliskich szkół.
Celem projektu jest stworzenie Wirtualnego Muzeum Zgierza, a jednocześnie stworzenie filmowych, kreatywnych opowieści inspirowanych przeszłością oraz przezwyciężenie stereotypowego postrzegania osób starszych, poznanie „z pierwszej ręki” historii lokalnej, wymiana doświadczeń.
POZIOM SZKOŁY: gimnazjum i szkoła ponadpodstawowa
LICZBA OSÓB ZAANGAŻOWANYCH W PROJEKT: ok. 30 uczniów zgierskich szkół ponadpodstawowych
CZAS REALIZACJI: lipiec – grudzień 2015, w ramach zajęć pozalekcyjnych
…………………………………………………………………………………………
15 lutego 2016
W tym roku szkolnym niestety nie prowadzę zajęć w szkole, w związku z czym musiałam zmodyfikować swój projekt. Nadal prowadzę jednak fundację „Twórczy Aktywni”, której celem statutowym jest m. in. wyrównywanie szans edukacyjnych, podnoszenie poziomu i efektywności nauczania dzieci, młodzieży i dorosłych, prowadzącego do wszechstronnego rozwoju osobowości; tworzenie warunków do rozwoju kulturalnego, oświatowego i socjalnego różnych grup dzieci, młodzieży i dorosłych, z uwzględnieniem ich specyficznych potrzeb i dysfunkcji.
Realizujemy projekty międzypokoleniowe, odwołujące się do dziedzictwa kulturowego
i w sierpniu wraz z dzieciakami, które przyszły na wakacyjne warsztaty, zastanawialiśmy się nad stworzeniem filmu animowanego, wykorzystującego stare zdjęcia i widokówki Zgierza. Zrodził się pomysł na opowieść z perspektywy balonika, który wyrwał się chłopcu ze starej fotografii i poszybował ponad dawnym miastem. Gdy balonik pękał, miały się pojawiać kolorowe obrazy współczesnego miasta.
Po wakacjach tej grupy nie udało się jednak zebrać ponownie, ponieważ dwie osoby były w Zgierzu tylko na wakacjach, dwie rozpoczynały naukę w Łodzi w szkole ponadgimnazjalnej, trudno im było wygospodarować wolny czas. Pozostali pojawiali się nieregularnie. Dlatego w czasie ferii spróbujemy podjąć temat z inną grupą lub stworzyć inną filmową opowieść, np. animację inspirowaną parafrazą Rzepki, napisaną przez jedną z seniorek, biorących udział w naszych działaniach, opowieść o teatralnym przedstawieniu przygotowanym przez uczniów gimnazjum lub realizować pomysł uczestników zajęć.
………………………………………………………………………………………
20 kwietnia 2016
Animacja, w której wykorzystalibyśmy stare zdjęcia, na razie została odłożona, nadal nie mam odpowiedniej grupy, z którą mogłabym ją wykonać.
Natomiast przygotowaliśmy lalki do nowej wersji bajki o Rzepce, napisanej przez jedną z uczestniczek prowadzonych przez nas zajęć dla seniorów, którą pierwotnie chciała wykorzystać do stworzenia animacji wspólnie ze swoimi wnukami. Lalki te jednak zdążyły już zostać wykorzystane jako marionetki w przedstawieniu, którym seniorki postanowiły spontanicznie uświetnić Dzień Kobiet. A oto jak ono wyglądało.
Podjęliśmy też pracę z grupą dzieci ze świetlicy Szkoły Podstawowej nr 4 z naszego miasta. Wspólnie przygotowujemy animację do wiersza LeńJana Brzechwy, który chcemy rozwinąć o wątek dotyczący tego, co można robić, żeby twórczo i aktywnie wykorzystać czas. (Animacja ta ma także w pewnym sensie promować naszą Fundację). Na razie udało się nam przygotować rysunki oraz wymyślić postacie i sytuacje.
OPIS: Projekt filmowy wiązać się będzie z recepcją pojęcia ,,wolność”, uczestnicy napiszą scenariusz filmu dokumentalnego, który dotyczyć będzie tego pojęcia a następnie nakręca i zmontują film. Projekt ma na celu łączenie teoretycznej wiedzy filmowej z kształceniem umiejętności praktycznych, podnoszenie kompetencji w zakresie edukacji medialnej i filmowej, jak również kształtowanie odpowiedzialności za podejmowane działania, uczenie współpracy, systematyczności i koordynacji w działaniu wieloaspektowym, wreszcie – budowanie poczucia wspólnoty i szkolnej tradycji.
POZIOM SZKOŁY: szkoła ponadgimnazjalna
LICZBA OSÓB ZAANGAŻOWANYCH W PROJEKT: 6 osób
CZAS REALIZACJI: od września 2015 do czerwca 2016, raz w tygodniu po 1,5 godziny wraz z feriami zimowymi: w sumie ok. 44 godz.
………………………………………………………………………………………………………
09.11.2015
KIEDY ROZPOCZĘŁA SIĘ REALIZACJA PROJEKTU? Realizacja projektu rozpoczęła się w połowie września br.
NA JAKIM ETAPIE PRACY TERAZ JESTEŚMY? Obecnie mamy przygotowany scenariusz filmu dokumentalnego, który niestety ulega nieustannym zmianom, bo młodzież weryfikuje wcześniejsze pomysły w zestawieniu ze swoimi możliwościami i organizacją pracy
CO DO TEJ PORY SIĘ UDAŁO, A Z CZYM BYŁY PROBLEMY? Co się udało a z czym są problemy? Udało się zebrać grupę osób, które opracowały scenariusz dokumentu oraz zapoznały się z kilkoma filmami dokumentalnymi a także zaznajomiły się z pracą kamery i podjęły pierwsze próby nagrywania. Młodzież była także w biurach poselskich obu bohaterów dokumentu: Lecha Wałęsy i Jarosława Wałęsy w celu ustalenia terminów wywiadów. Niestety ze względu na duże zaangażowanie polityczno-społeczne obu panów, terminy te nie zostały jeszcze wyznaczone. Mimo kilku prób nagrania sondy ulicznej, ciągle mało mamy materiału filmowego. Następną próbę młodzież podejmie podczas Parady Niepodległości.
WARTO DODAĆ, ŻE… Hmmm…jeśli powiem, że nie jest łatwo pracować z ,,nowicjuszami filmowymi”, to raczej nie będzie odkrywcze, prawda? Trudność polega także na tym, iż trudno młodzieży zdecydować się na realizację jednego konkretnego pomysłu. Odnoszę wrażenie, że łatwiej byłoby zbudować dokument w postaci dygresji (niekoniecznie wprost związanych z tematem). I ważna uwaga: młodzież naprawdę niewiele wie na temat lat osiemdziesiątych.
………………………………………………………………………………………………………
12 stycznia 2016
OSOBY ZAANGAŻOWANE W PROJEKT: W projekt zaangażowanych jest sześcioro uczniów klasy II e oraz nauczyciele języka polskiego i informatyki.
FORMA ZAJĘĆ: Zajęcia odbywają się raz w tygodniu (ok.1,5 godz. w środy) oraz w zależności od potrzeb w soboty (nagrywanie sondy ulicznej).
OBECNY ETAP PRACY: Obecnie zrealizowaliśmy część sondy ulicznej oraz wywiady z byłym prezydentem RP p. Lechem Wałęsą i posłem do Parlamentu Europejskiego – p. Jarosławem Wałęsą.
CO SIĘ UDAŁO? Udało nam się dosłownie ,,rzutem na taśmę” (wcale nie filmową!) nagrać oba wywiady, o przeprowadzenie których staraliśmy się nieomal trzy miesiące. Zadanie było dość karkołomne, gdyż wywiady miały miejsce dzień po dniu w czasie świątecznych imprez szkolnych, więc musieliśmy mocno popracować logistycznie, aby wszystkie obowiązki pogodzić. Ale udało się…mamy materiały! Teraz przystępujemy do montażu tych zgromadzonych… ,,cudowności”.
Z CZYM SĄ PROBLEMY? Ciągle najtrudniejsze jest nagrywanie materiałów – sondy ulicznej. Zobaczymy także, jak będą postępowały prace montażowe.
I CO JESZCZE? Naszą wizytę w dniu 21 grudnia 2015 r. w biurze byłego prezydenta RP – p. Lecha Wałęsy udokumentowano zdjęciem i natychmiast umieszczono na Facebooku, gdzie można zobaczyć całą ekipę projektu. Dostaliśmy także świąteczne podarunki w postaci książek i nagrań, co nas naprawdę zaskoczyło.
……………………………………………………………………
12 kwietnia 2016
Niespodziewanie sytuacja „zewnętrzna”, a mianowicie zamieszanie wokół przeszłości Lecha Wałęsy, niekorzystnie splotła się z naszym projektem. Obawiamy się, że z tego powodu zostanie on źle przyjęty, nie będzie miał także szansy by zaistnieć na festiwalach, do których chcielibyśmy go zgłosić.
Innym problemem, który ostatnio się pojawił, są prawa autorskie do piosenki Kocham wolność, którą chcieliśmy wykorzystać w filmie. Piosenka ta zainspirowała również jego tytuł. Napisaliśmy do zespołu Chłopcy z Placu Broni, ale grupa nie wyraziła zgody na wykorzystanie utworu, odpowiadając, że ma „wątpliwości natury politycznej”. I w ten właśnie sposób drugi problem splótł nam się z pierwszym…
Z tego powodu opadły nam trochę morale i motywacja potrzebna do tego, by skończyć film. Dobrą stroną całej sytuacji jest przynajmniej to, że ostatnio sporo rozmawiamy z młodzieżą o polityce. Na szczęście po okresie rezygnacji doszliśmy do wniosku, że przecież ani tytuł filmu, ani tym bardziej muzyka nie są czymś dogmatycznym. Postanowiliśmy zmienić podkład muzyczny i prawdopodobnie też tytuł. Trochę szkoda, ale trudno.
Warto także dodać, że dzięki problemowi z wykorzystaniem piosenki Kocham wolność młodzież uświadomiła sobie, że wykorzystywanie cudzych utworów nie jest wcale takie łatwe i beztroskie jak się im do tej pory wydawało, a autor utworu niekoniecznie musi się zgodzić na to, by pojawił się on w naszym dziele.
Kończymy optymistycznie – uczniowie planują przesłać nasz film na konkurs Albatrosy z czego bardzo się cieszę.
……………………………………………………………………….
30 maja 2016
Przedstawiamy efekt naszej pracy. Oto film Wolność, kocham i rozumiem
………………………………………………………………………………………….
15 czerwca 2016
Naszym zadaniem było nakręcenie filmu o szeroko pojętej wolności. W tym celu zdecydowaliśmy się zrealizować krótkie sondy uliczne z przechodniami w różnym wieku, oraz przeprowadzić wywiad z prezydentem RP Lechem Wałęsą i jego synem Jarosławem Wałęsą – posłem do Parlamentu Europejskiego.
Uważamy, że nakręciliśmy za mało sond. Ponadto zabrakło nam ujęć Gdańska, które posłużyłyby jako przejścia między ujęciami. Jednak, mimo tych niedostatków, projekt ,,Wolność kocham i rozumiem…” udało się zrealizować w całości.
Najmocniejszą stroną projektu okazały się przygotowane przez młodzież pytania wywiadu, które stanowiły pewną całość znaczeniową, dotyczącą pojęcia wolności w ujęciu pokoleniowym (perspektywa ojca i syna). Jego najsłabszą stroną były trudności techniczne, związane ze sprzętem nagrywającym, a także kwestie praw autorskich, wykorzystanego w filmie fragmentu piosenki ,,Kocham wolność”. Kłopoty sprawiał również montaż i zróżnicowanie oświetlenia, w którym nagrywane były ujęcia.
Młodzież twierdzi, że zdecydowałaby się na nagrywanie paroma kamerami. Wywiady byłoby dobrze realizować na tym samym tle i w tym samym oświetleniu. Należałoby tak poszerzyć film o przejściowe ujęcia pomiędzy kadrami oraz muzykę.
Moim zdaniem ponowna realizacja projektu jest zamiarem chybionym, ponieważ diametralnie zmieniła się koniunktura polityczna i nazwisko Wałęsa wywołuje skrajne, często wrogie emocje, co powoduje, że młodzi ludzie wątpią w sens robienia dokumentu o w/w.
Realizacja projektu filmowego wymaga ogromnego zaangażowania czasowego, który w żaden sposób nie mieści się w zajęciach lekcyjnych czy nawet pozalekcyjnych. Należy także brać pod uwagę fakt, iż młodzież – mimo obycia z techniką filmową – niezbyt sprawnie posługuje się nią w praktyce, dlatego należy montażowi filmu poświęcić więcej zajęć. Wskazane jest także kreatywne myślenie na zasadzie „burzy mózgów” podczas tworzenia scenopisu.
Dodatkowe koszty, które musieliśmy ponieść realizując projekt, związane były przede wszystkim z transportem ze szkoły do Europejskiego Centrum Solidarność w celu zrealizowania wywiadu z Panem Lechem Wałęsą oraz do biura poselskiego Pana Jarosława Wałęsy na ulicy Chlebnickiej w Gdańsku w tym samym celu.
Trudno mi powiedzieć, jaka będzie przyszłość… Istnieje pomysł przemontowania w/w dokumentu, a także realizacji projektu filmowego z okazji 25-lecia istnienia liceum. Poza tym uczestnictwo z klasą trzecią LO w roku szkolnym 2016/17 (w ramach kontynuacji programu edukacji filmowej) w zajęciach Nowych Horyzontów Edukacji Filmowej.
OPIS: Celem projektu jest przekazanie wychowankom MOAS-u (Młodzieżowego Ośrodka Adaptacji Społecznej) podstawowej wiedzy z historii kina oraz rozwinięcie praktycznych umiejętności w zakresie realizacji filmowej. Uczniowie zostaną zapoznani z najistotniejszymi i najszerzej dyskutowanymi filmami (poczynając od kina niemego, aż do epoki multipleksów). Następnie wybiorą z nich najciekawsze sceny, dialogi, najbardziej poruszające fragmenty. Wyselekcjonowany materiał będzie kanwą dla autorskiego projektu uczniów (dokonają jego re-interpretacji i ponownej adaptacji), który zostanie zaprezentowany w świetlicy MOAS.
POZIOM SZKOŁY: gimnazjum oraz zasadnicza szkoła zawodowa
LICZBA OSÓB ZAANGAŻOWANYCH W PROJEKT: 10-12 uczniów (w szczególności: 2 klasa ZSZ oraz 3 klasa gimnazjum)
CZAS REALIZACJI: 6 miesięcy, po 2 godziny w tygodniu (od listopada 2015 – do kwietnia 2016)
Uczniowie na lekcjach zobaczyli i poznali początki kina i pierwsze filmiki braci Lumière. Na specjalnych pokazach na zajęciach pozaszkolnych zobaczyliśmy filmy Chaplina Gorączka złota oraz Parszywą dwunastkę. Jutro, jak pogoda dopisze, zaczynamy zdjęcia do filmu. Wybrane sceny „kopiujemy” oczywiście z przymrużeniem oka. Np. przy okazji odtwarzania początkowego fragmentu z Parszywej dwunastki 12 uczniów zostanie przebranych za więźniów/żołnierzy, jedna osoba z kadry przebrana za oficera zapozna się z tytułowymi 12 „skazańcami”, którzy mają wykonać misję.
Troszkę czasu zajmuje mi część organizacyjna. Nawiązałem kontakt z Politechniką Koszalińską, która udostępni mi półprofesjonalny sprzęt filmowy, tzn. kamerę Panasonic Avccam (dużą) oraz statyw olejowy (także duży i ciężki;)
………………………………………………………………………………………….
15 grudnia 2015
Dziś na sali gimnastycznej nagrywaliśmy scenę z filmu Wściekłe psy z roku 1992 – debiutu fabularnego Quentina Tarantino. To była scena, w której szef bandy nadaje jej członkom przydomki przed skokiem.”-…pan biały, pan brązowy, pan blond…” itd. Mamy dość starą salę gimnastyczną więc zagrała magazyn.
Początki nagrań były bardzo ciężkie: 2 razy prześwietliłem zdjęcia, do tego raz źle nagraliśmy dźwięk. Na szczęście wszystko zaczyna się w końcu układać (choć nie chcę zapeszać).
…………………………………………………………………………………………….
19 styczeń 2016
ILOŚĆ OSÓB W PROJEKCIE: Projekt zgodnie z planem realizujemy w grupie 10-12 uczniów
FORMA ZAJĘĆ: Zajęcia składają się ze wspólnych projekcji. Wszyscy razem, w klasie bądź w świetlicy zakładu, oglądamy filmy, które wybraliśmy do projektu: Rain ManaBarry’ego Lewinsona, TerminatoraJamesa Camerona, Forresta Gumpa, Parszywą dwunastkę, Gorączkę złota, pierwsze filmy braci Lumiere z roku 1895, Rocky’ego, Misery, Wściekłe psy i SiedemDavida Finchera.
Poza tym kręcimy wybrane z nich sceny, nasze zadania polegają więc na wyborze uczniów do danej sceny, załatwieniu formalności, przygotowaniu planu filmowego i zdjęciach.
ETAP PRACY: Obecnie mamy przerwę, gdyż nasi wychowankowie wyjechali do domów na przepustki świąteczno-noworoczne, a że nie zawsze wracają planowo, muszę się uzbroić w cierpliwość. Ale planuję powrót do zdjęć w tym tygodniu. Myślę że do tej pory udało się nam nakręcić mniej więcej 1/3 materiału.
SUKCESY i PROBLEMY: Ciężko ocenić przed fazą montażu co wyszło lepiej, a co gorzej. Chyba dobrze wyszły sceny dialogu z Wściekłych psów. Jestem natomiast zawiedziony zdjęciami na sali gimnastycznej, które robiliśmy po ciemku (scena z Terminatora). Po raz pierwszy kręciłem z profesjonalną lampą oświetleniową i przekonałem się, że ustawianie światła zajmowało dużo czasu, w związku z tym uczniowie tracili cierpliwość, a ja – nerwy. Zobaczymy w montażu czy coś z niej wyjdzie.
Generalnie najciężej jest z organizacją. W kółko pobieram i oddaję kamerę i statyw, po które muszę jeździć na Politechnikę Koszalińską.
…………………………………………………………………………………………………
12 kwietnia 2016
Właśnie skończyliśmy zdjęcia do filmu i obecnie całość montuję. Przy dobrych wiatrach do końca kwietnia film będzie gotowy, prawdopodobnie będzie miał ok. 30 min. i nosił tytuł Egzamin…czyli historia kina wg MOAS-u. Choć miałem więcej materiału, to parę scen wyciąłem. W obecnej wersji film składa się jakby z dwóch „rozdziałów”: „lekcji” (ok 8 min.) oraz „egzaminu” (ok 20 min).
W trakcie pracy przeżyłem małe chwile grozy, gdy mój laptop przestawał działać lub zacinał się przy montażu. Na szczęście zmiana komputera pomogła.
W naszym filmie uczniowie odtworzyli fragmenty następujących dzieł: Polewacz polany braci Lumiere, Chaplin i taniec bułeczek z Gorączki złota, początek Parszywej dwunastki, a dokładniej scena pierwsza gdy Lee Marvin robi przegląd skazańców, scena z filmu Rocky, podczas której bohater wbiega po schodach, wyłamanie nóg z horroru Misery, scenka z Wściekłych psów Tarantino, scenka z RejsuMarka Piwowskiego z nauczycielem z mojej szkoły, a dodatkowo mini-teledysk z utworem skomponowanym przez jednego z naszych wychowanków.
Muszę przyznać, że pod koniec pracy miałem dość tego filmu. Włożyłem w niego dużo serca i czasu, dużo się nauczyłem, sprawiło mi to także dużo radości, ale postanowiłem sobie, że na ten rok szkolny wystarczy kręcenia. (Choć mam jeszcze pomysł na teledysk z wychowankami…) Natomiast za rok chcę połączyć siły z inną szkołą i wspólnie przygotować jakiś filmowy projekt.
………………………………………………………………………………………..
15 czerwca 2016
Praca nad moim projektem była dobrą zabawą, ale też wiązało się z nią sporo obowiązków, stres i bardzo dużo włożonego czasu. Udało mi się zrealizować go w ok. 90 procentach. Nie wyszła mi scenka do filmu Terminator – pierwszy raz pracowałem z lampami i szczerze mówiąc, kompletnie mi nie wyszło, poza tym oparzyłem się jedną z nich… (hi hi). Gdy chciałem tę scenę powtórzyć, to uczeń, który był bardzo dobrze zbudowany i w związku z tym miał odtwarzać rolę Arnolda Schwarzeneggera uciekł z naszego ośrodka. Muszę przyznać, że zrobił to bardzo filmowo… najpierw przepiłował kraty, a potem ześlizgnął się na prześcieradłach z drugiego piętra internatu i zwiał do domu.
Drugą sceną, która nie wyszła, był fragment Forresta Gumpa. Gdy ją kręciliśmy, było bardzo zimno, a uczniowie wyszli ubrani bardzo lekko, poza tym chyba już mi nie starczyło cierpliwości i powoli goniły mnie terminy.
Najmocniejszą stroną projektu byli według mnie jego uczestnicy, czyli wychowankowie Młodzieżowego Ośrodka Adaptacji Społecznej. Nie bali się kamery (oczywiście nie wszyscy), chętnie brali udział pracy nad filmem. Mimo, że często się wygłupiali, jeszcze częściej przeklinali i mimo obietnic prawie nigdy nie uczyli się tekstu na pamięć, to naprawdę paru z nich okazało się dobrymi aktorami-naturszczykami, kilku powiedziało mi: „ja to wychowawco lubię grać…”.
Oczywiście bardzo fajną stroną projektu było także to, że chłopcy poznali historię kina, dowiedzieli się, czym było kino nieme, poznali twórczość Chaplina i zobaczyli inne filmy, które później odtwarzali: Polewacz polany, Gorączka złota, Parszywa dwunastka, Misery, Wściekłe psy, Rocky, Forrest Gump, Terminator.
Jeśli chodzi o sprawy techniczne, to dużym problemem był dźwięk – pracowaliśmy bez mikrofonów. Na szczęście za rok będziemy już je mieli. Najsłabszą stroną projektu była zdecydowanie praca w dużych grupach, co jest niestety specyfiką zakładów poprawczych. Pracując z wieloma uczniami, słabsi chłopcy nie zawsze chcieli się otworzyć, czy też pokazać co potrafią, gdy obok nich byli ci silniejsi. Zauważyłem też, że nie łatwo zwerbować kadrę do projektu, tzn. choć większość chciała brać w nim udział, to nie zawsze mieli na to czas, nie chcieli powtarzać ujęć, chcieli kręcić w godzinach pracy.
Mój projekt nie wymagał ponoszenia dodatkowych kosztów, raczej wyłącznie tankowania benzyny do mojego samochodu. No i oczywiście sporo mojego czasu.
Nie zamierzam się poddawać, ani kończyć pracę z filmem tylko na tym projekcie. W przyszłym roku, zamierzam połączyć siły z inną, tzw. „normalną” szkołą i po wakacjach nakręcić razem film.
OPIS: Celem projektu jest kształtowanie poczucia tożsamości regionalnej uczniów poprzez odkrywanie dorobku kulturowego Śląska. Głównym zadaniem jest zainspirowanie młodzieży do działań twórczych. W trakcie warsztatów filmowych uczniowie zdobędą kompetencje niezbędne do realizacji własnych etiud – fabularnych lub dokumentalnych. Będą one inspirowane legendami, podaniami, opowiadaniami mieszkańców Bytomia. Istotnym elementem będzie zwrócenie uwagi na zagadnienie współpracy w filmie – zaangażowanie całej grupy jest niezbędne by osiągnąć założony cel. Uczniowie zatem, poprzez budowanie swojej tożsamości, będą również integrować się ze sobą. Zwieńczeniem projektu będzie jego prezentacja wybranym klasom. W jej trakcie uczestnicy opowiedzą także o procesie powstania filmu i całym przedsięwzięciu.
POZIOM SZKOŁY: gimnazjum
LICZBA OSÓB ZAANGAŻOWANYCH W PROJEKT: około 15 uczniów
CZAS REALIZACJI: w roku szkolnym 2014/2015: od września do lutego, co 2 tygodnie, po 2-3 godziny.
…………………………………………………………………………
30 listopada 2015
Projekt realizuje cała klasa 2a, czyli 20 osób. Spotykamy się od połowy września. Zajęcia rozpoczęliśmy od zapoznania się z najciekawszymi legendami naszego miasta i wybraniem tej, którą będziemy wspólnie realizować. Wybór padł na „Legendę o Świetliku”.
Jako zadanie dodatkowe młodzież miała porobić zdjęcia miejscom, które mijają codziennie, a które mogłoby świetnie posłużyć jako miejsce do realizacji naszej etiudy fabularnej. Po prostu „odkryć te miejsca na nowo” .
Kolejne nasze spotkania dotyczyły planów filmowych, które połączone były z ćwiczeniami praktycznymi. Cztery zespoły miały za zadanie w pięciu ujęciach przedstawić króciutką etiudę na wylosowany temat, były to: radość, nostalgia, przyjaźń i pomoc.
Przez ostatnie spotkania szlifowaliśmy nasz scenariusz. Praca nad nim jest niebywale żmudna, ale mamy świadomość, że dzięki temu, powstanie coś wyjątkowego. Na tym etapie wszyscy mają już poczucie, że praca nad filmem to absolutnie dzieło zbiorowe i że od nas wszystkich zależeć będzie efekt końcowy. Po wspólnym skonstruowaniu tzw. drabinki i napisaniu dwóch pierwszych scen, klasa podzielona została na mniejsze grupy, każda z nich pisała po dwie sceny scenariusza. Praca wre…
Grudniowe spotkanie odbędzie się w plenerze. Wraz z przewodnikiem bytomskim przejdziemy się „Szlakiem bytomskich legend”. Będzie to czas odkrycia „magicznej” strony naszego miasta, jak również poszukiwania ciekawych, interesujących miejsc do naszego filmu.
Zanurzeni w legendzie… czyli ćwiczymy myślenie obrazami…
Zadanie dodatkowe, czyli dokumentacje propozycji miejsc, w których realizowana będzie etiuda
I jeszcze praca nad scenariuszem i tzw. drabinka
…………………………………………………………………………
12 stycznia 2016
Szczęśliwie ukończyliśmy już nas scenariusz aczkolwiek, czekamy jeszcze na uwagi i wskazówki od naszych mistrzów Jarka Wszędybyła i Maćka Cuske, które poznamy już niebawem.
A w międzyczasie działo się, działo… 24 listopada reprezentacja naszej grupy filmowej miała wspaniałą okazję uczestniczyć w Warsztatach Scenograficznych organizowanych przez Akademię Sztuk Pięknych w Katowicach. Wydarzenie to było niebanalne, ponieważ prowadzili je Katarzyna Sobańska i Marcel Sławiński – wybitni scenografowie m.in. oskarowej IdyPawła Pawlikowskiego, czy W ciemnościAgnieszki Holland. Prowadzący pomogli uczestnikom odkrywać tajniki pracy scenografa na planie filmowym i teatralnym poprzez interaktywny wykład dotyczący podstaw tej niezwykłej dziedziny, jak również za sprawą uczestnictwa w twórczym i kreatywnym ćwiczeniu praktycznym.
Natomiast 11 grudnia braliśmy udział w rajdzie „Szlakiem bytomskich legend”, podczas którego pani przewodnik pomagała nam odkrywać niezwykłe miejsca w naszym mieście oraz kryjące się za nimi ciekawe historie. Spacer posłużył nam również do dyskusji nad plenerami do naszej fabuły.
Scenariusz do „Legendy o Świetliku” zakończyliśmy pisać na zajęciach, które odbyły się 7 stycznia. Podzieliliśmy się również zadaniami: rozdzieliliśmy role główne i drugoplanowe, ustaliliśmy jakim sprzętem dysponujemy, kto zajmuje się zorganizowaniem rekwizytów, a kto załatwia zgody, na kręcenie scen w danym miejscu.
Wielkimi krokami zbliżamy się już do kręcenia naszej legendy.
Warsztaty scenograficzne w ASP:
Projekt:
W trakcie działań:
Wzgórze Św. Małgorzaty – miejsce założenia pierwszego grodu bytomskiego:
A oto nasz legendarny Świetlik, przy ul. Dworcowej:
…………………………………………………………………………………………………..
15 stycznia 2016
FORMA ZAJĘĆ: Grupa filmowa to uczniowie klasy drugiej integracyjnej z elementami arteterapii i nasze spotkania odbywają się w ramach zajęć arteterapeutycznych. Zajęcia prowadzę razem z polonistką panią Agnieszką Froń-Smandek. Mają one formę warsztatów. Spotykamy się co dwa tygodnie na dwie godziny. Mamy swoją zamkniętą grupę na FB, na której umieszczamy bieżące informacje i dyskutujemy.
OBECNY ETAP PRACY: Po sobotniej konsultacji naszego scenariusza z Jarkiem i Maćkiem oraz domknięciu wszystkich formalności dotyczących miejsc, w których będziemy kręcić nasze sceny, rozpoczniemy pracę na planie filmowym.
CO SIĘ JAK NA RAZIE UDAŁO I Z CZEGO JESTEŚMY ZADOWOLENI? Największą trudnością, ale jednocześnie radością było ukończenie scenariusza. Był to najbardziej żmudny etap naszego projektu. W związku z tym młodzież nie może się już doczekać kręcenia. Niezwykle interesującym wydarzeniem było uczestniczenie w warsztatach scenograficznych, szkoda tylko, że nie mogła być na nim cała klasa. Generalnie nasze spotkania przepełnione są intensywnymi dyskusjami, gwarem, śmiechem, pracą i kreatywnością, co stanowi wartość samą w sobie.
A CO NIE POSZŁO ZGODNIE Z PLANEM? Pierwsze spotkanie organizowane w ramach projektu „Reżyseria – Młody Bytom” miało być poświęcone śląskim filmowcom i ich dorobkowi. Ze względu na zmiany organizacyjne, dotyczące częstotliwości spotkań z młodzieżą (pierwotnie projekt zakładał spotkania raz na tydzień) zrezygnowałam z tej tematyki, na poczet zajęć „Warsztat filmowca”. Zajęcia „Filmy o Śląsku – dorobek” zaproponuję młodzieży na ostatnim wspólnym spotkaniu.
…………………………………………………………………………………………………
20 kwietnia 2016
Myślę, że możemy się pochwalić, iż zakończyliśmy kręcenie wszystkich scen naszej „Legendy o Świetliku”. Był to intensywny czas i cenne doświadczenie. Najbardziej nieprawdopodobne było to, że kręcenie 1 minuty naszej etiudy wymagało prawie trzech godzin pracy na planie. Sceny weselnie kręciliśmy w restauracji Karczma u Młynarza w Bytomiu, natomiast sceny w plenerze nagraliśmy w lesie, w dzielnicy Stroszek.
W trakcie nagrań kilka osób ujawniło swoje talenty aktorskie, choć niewątpliwie najtrudniejsze zadanie należało do operatorów. Statyści i techniczni również odegrali ogromną i niezwykle istotną rolę, co tylko utwierdziło nas w przekonaniu, że film do absolutnie dzieło zbiorowe!
Przed nami kolejne wyzwanie, a mianowicie montaż.
…………………………………………………..
16 czerwca 2016
Nasz projekt dobiegł końca. Po kilkudziesięciu godzinach spędzonych przed komputerem zakończyliśmy montaż etiudy, a tym samym i projekt. Nasza legenda puszczana będzie podczas uroczystych obchodów Dnia Śląskiego Jo Ci przaja. O miłości do Śląska w dniu 20 czerwca.
Na ostatnim, wspólnym spotkaniu zrobiliśmy podsumowanie całorocznej pracy i młodzież wyraziła swoją opinię dotyczącą zajęć. Zdecydowana większość stwierdziła, że warsztaty filmowe były dla nich ciekawym przedsięwzięciem, dzięki którym dysponują większą wiedzą z dziedziny filmu, a także o samych sobie.
Oto przykładowe wypowiedzi uczniów cytowane z ankiety ewaluacyjnej: Dzięki zajęciom dowiedziałem się, że trzeba przełamywać nieśmiałość i tremę; Do robienia filmu trzeba dużo cierpliwości; Potrafię wcielać się w różne role; Że całkiem nieźle idzie mi pisanie scenariusza;), a tak naprawdę, że muszę ćwiczyć swoją cierpliwość; Że całkiem dobrze radzę sobie ze scenariuszem – warto rozwijać więcej talentów.
Jako najtrudniejsze zagadnienie młodzież wskazała tworzenie scenariusza
i nagrywanie filmu. Rzeczywiście, te dwa punkty projektu wymagały naszego największego zaangażowania i nakładu pracy. Projekt realizowała grupa, która po raz pierwszy uczestniczyła w tego rodzaju zajęciach, więc bez wątpienia był to bardzo twórczy i efektywny czas.
………………………………………………………………………………….
22 czerwca 2016
Przedstawiamy efekt naszej pracy – etiudę o Świetliku:
OPIS: Projekt stanowi poszerzenie wiadomości o filmie animowanym i o rodzinnym mieście wprowadzanych na obowiązkowych zajęciach języka polskiego i historii w klasie 5d. Jego celem jest rozbudzenie ciekawości poznawczej w uczniach oraz rozwinięcie twórczego myślenia, nauczenie korzystania z różnych źródeł informacji. Sprzyja kształtowaniu aktywnych postaw odbiorców kultury.
POZIOM SZKOŁY: Szkoła podstawowa
LICZBA OSÓB ZAANGAŻOWANYCH W PROJEKT: ok. 5 osób (uczniowie klasy Vd ) oraz nauczyciele historii i muzyki, rodzice uczniów
CZAS REALIZACJI: w roku szkolnym 2014/2015, raz w tygodniu po 90 minut, w ramach zajęć pozalekcyjnych.
………………………………………………..
Wszystko przebiega zgodnie z planem. Uczniowie zdobyli już wiedzę, którą wykorzystają podczas pracy nad filmem o założeniu Mikołowa. Do tej pory zdążyli spróbować swoich sił w interpretacji dwóch filmów animowanych – DuniJoanny Jasińskiej oraz KinematografaTomasza Bagińskiego. Następnie przerzuciliśmy się na zagadnienie ścieżki dźwiękowej oraz tworzenia dialogów – przeprowadziliśmy kilka przydatnych ćwiczeń, przyglądając się dźwiękowi we wcześniej obejrzanych filmach. Po ćwiczeniach przyszedł czas na poważniejsze zadanie – uczniowie sami wykonali ścieżkę dźwiękową do swoich filmów inspirowanych wierszem Jana BrzechwyEntliczek-pentliczek.
…………………………………..
Prawie cały projekt udało się zrealizować. Zrezygnowałam z wizyty w Placówce Muzealnej oraz lekcji przeprowadzonej przez historyka (ponieważ było to niemożliwe). Uczniowie wyszukali potrzebne wiadomości w Internecie.
Najmocniejszą stroną projektu okazało się zainteresowanie uczniów filmem animowanym. Uzmysłowili oni sobie, że film animowany to nie tylko bajki dla najmłodszych. Praca nad własnymi projektami przynosiła im satysfakcję, stała się okazją do twórczej zabawy. Po całym cyklu zajęć uczniowie potrafią samodzielnie wykonać storyboard, scenografię, umieją animować, nagrać ścieżkę dźwiękową.
OPIS: Projekt dotyczy tematyki praw człowieka. Młodzież przygotuje cztery filmy animowane, które zostaną zaprezentowane w ramach Międzynarodowego Dnia Praw Człowieka. Tematem etiud będą cztery postacie kobiece z dziedziny literatury i filozofii, które wywarły znaczący wpływ na rozwój humanistyki, ale nie doczekały się uznania na miarę własnych możliwości i talentu. Każdy z filmów koncentrować się będzie na wybranym zagadnieniu z zakresu praw człowieka. Oprócz działań bezpośrednio związanych z realizacją animacji, młodzież uczestniczyć będzie także w innych działaniach związanych z filmem.
POZIOM SZKOŁY: szkoła ponadgimnazjalna
OSOBY ZAANGAŻOWANE W PROJEKT: ok. 12 uczniów, 1 nauczyciel oraz Rada Rodziców, Rada Dzielnicy, Urząd Miasta
CZAS REALIZACJI: w roku szkolnym 2014/2015, zajęcia odbywały się raz na dwa tygodnie, od października 2014 roku do kwietnia roku 2015. Razem około 24 godzin.
………………………………………
Udało się zmotywować młodzież do pracy. Wszystkie trzy grupy projektowe opracowały informacje na temat wybranej przez siebie bohaterki oraz opracowały wstępny scenariusz filmowy. Odbyliśmy szkolenie z zakresu edukacji medialnej obejmujące m.in. zagadnienia z zakresu praw autorskich i wykorzystania muzyki w filmie.
Problematyczne okazało się wybranie konwencji filmu – członkowie ekip mają zróżnicowane wizje co do przedstawienia biografii bohaterek. Problematyczne jest także przełożenie tematu na materię filmu animowanego. Młodzież ogląda głównie filmy fabularne i chociaż myśli obrazowo, to nie do końca potrafi posłużyć się środkami charakterystycznymi dla filmu animowanego.
………………………………………….
Aktualnie ostatnie ekipy dopracowują swoje scenariusze oraz storyboardy etiud filmowych. Oprócz tego mieliśmy okazję uczestniczyć w warsztatach animacji poklatkowej, prowadzonych przez Magdalenę Bryll, co na pewno także zaowocuje lepszymi efektami naszej pracy. Rozpoczęliśmy także realizację zdjęć w naszym szkolnym studio filmowym „Ruchome schody”.
…………………………………………….
Założeniem projektu było dostarczenie młodzieży wiedzy na temat praw człowieka, poprzez pozyskanie informacji na temat kobiet – humanistek. Każda z postaci walczyła/zmagała się z problemami związanymi z brakiem poszanowania praw kobiet w zakresie takich obszarów jak dostęp do wykształcenia, wolność słowa itp. Metodą pozyskania wiedzy przez uczestników było tworzenie własnych etiud filmowych w oparciu o technikę animacji poklatkowej.
W roku szkolnym 2014/2015 celem projektu było pozyskanie wiedzy na temat bohaterek, a także wyposażenie w narzędzia niezbędne do stworzenia filmu, tj. podstawy tworzenia scenariusza, storyboardu, zdjęć oraz montażu filmowego. Od września zaczynamy zdjęcia do etiud filmowych. W grudniu – w ramach obchodów Międzynarodowego Dnia Praw Człowieka, odbędzie się finał projektu.
Najmocniejszą stroną projektu okazała się pomysł i kreatywność, natomiast najsłabszą – brak czasu i rozbudowana formuła projektu. Gdybym miała ponownie realizować ten projekt, ograniczyłabym ilość działań.
OPIS: Kronika filmowa z ostatniego roku szkolnego. Uznaliśmy, że jest to doskonała okazja dla szóstoklasistów, by udokumentować swoje „pożegnanie ze szkołą”. Projekt ma na celu zwiększenie wrażliwości uczniów na otaczającą rzeczywistość i rozwinięcie umiejętności obserwacji. Uczniowie zyskają również podstawowe kompetencje z zakresu kręcenia filmów.
POZIOM SZKOŁY: szkoła podstawowa
LICZBA OSÓB ZAANGAŻOWANYCH W PROJEKT: uczniowie 6 klasy
CZAS REALIZACJI: cały rok szkolny 2014-2015
………………………………………
Ustaliliśmy, że najlepszą metodą pracy będzie systematyczne zbieranie jak największej ilości materiału, który będziemy następnie selekcjonować na etapie montażu. Naszym celem jest stworzenie kroniki, która będzie relacjonowała najważniejsze wydarzenia z życia szkoły. Liczymy, że dzięki temu uda nam się uchwycić sposób funkcjonowania społeczności szkolnej. Dlatego też filmujemy jak najwięcej. Począwszy od rozpoczęcia roku szkolnego, poprzez ślubowanie klas pierwszych, Narodowe CzytanieHenryka Sienkiewicza, obchody 70. rocznicy Powstania Warszawskiego, Święta Niepodległości, aż po Pokaz Talentów, który odbył się w ramach uczczenia Dni Patrona Szkoły. Planujemy również rejestrować szkolny festyn integracyjny.
Jednocześnie stale pracujemy nad zebranym już materiałem – obecnie kończymy montować wspominany już Pokaz Talentów. Co tydzień przeglądamy zmontowane materiały i nanosimy poprawki. Postanowiliśmy, że selekcji dokonamy dwuetapowo. Najpierw zmontujemy niezależne całości z każdego ze sfilmowanych wydarzeń. Następnie zaś wybierzemy najlepsze fragmenty, by połączyć je w kronikę ukazującą życie naszej szkoły.
Początkowo obrana metoda oparta na zasadzie „od nadmiaru głowa nie boli”, nastręcza nam obecnie pewnych trudności. Dysponujemy bardzo dużą ilością materiału, więc samo jego przejrzenie i wybranie tego, co interesujące zajmuje bardzo dużo czasu. Pewne braki w zakresie umiejętności technicznych, m.in. montażu, dodatkowo wydłużają proces selekcji.
Założyliśmy, że nasza kronika będzie „życiem szkolnym w pigułce”, zatem film nie powinien być zbyt długi. Chcielibyśmy wykorzystać jak najwięcej z zebranego materiału, a jako że jest go dużo, zdecydowaliśmy się więc na dynamiczny, nieco „teledyskowy”, sposób relacjonowania i montowania.
Wśród uczestników znalazła się uczennica, która przejawia smykałkę do montażu i to ona będzie odpowiedzialna za ostateczny kształt i charakter naszej kroniki. Inna z kolei ma wyjątkowo dobre „oko” do kadrowania. Podział ról dokonuje się więc niejako naturalnie, co ułatwia skoordynowanie naszej pracy.
Uczniowie zdobywają również wiedzę z zakresu realizacji filmów. Jako, że zdecydowaliśmy się na stworzenie kroniki, istotne są umiejętności operatorskie (wiadomo bowiem, że kwestie np. scenografii mają mniejsze znaczenie przy wybranym gatunku). W ramach projektu wzięliśmy więc udział w warsztatach operatorskich organizowanego przez Kino w trampkach. Zajęcia prowadził Wojciech Rawecki.
Czasu pozostało niewiele, a materiałów nieustannie przybywa, jesteśmy więc zaniepokojeni czy uda się sfinalizować projekt w wyznaczonym czasie. Nie brakuje jednak chęci, a jak wiadomo – dla chcącego nic trudnego!
……………………………………………………………….
Projekt zakładał zrobienie filmu dokumentalnego z ważnych i ciekawych wydarzeń roku szkolnego 2014/2015 w naszej szkole, taką filmową kronikę. Rozpoczęliśmy filmowanie uroczystości, zaczynając od rozpoczęcia roku szkolnego z nową panią dyrektor, poprzez narodowe czytanie, 70. rocznicę Powstania Warszawskiego, Dzień Niepodległości, Dzień Patrona – Pokaz Talentów i mody w różnych epokach (jako, że nasz patron Stanisław Staszic był człowiekiem wielu talentów), koncert noworoczny w wykonaniu dzieci, rodziców i nauczycieli, Dzień Sałatkowy, festyn szkolny i niektóre ciekawe, innowacyjne zajęcia np. „Języki świata w pigułce” – cykl spotkań z lektorami języków wschodnich UW, warsztaty teatralne „Dotknąć teatr”, „Lekcja na czterech łapach” z psami w roli głównej i inne. Nakręciliśmy kilka godzin materiału (ok 5-6 godz.).
Projektu nie udało się zrealizować w formie zaplanowanej na początku. Zgubnym założeniem okazało się gromadzenie materiału i zostawienie montażu na koniec – ogrom nagrań, nawet po selekcji znacznie utrudnił zadanie. Ale coś się udało. Nie będzie jednego długiego filmu, tylko kilka krótszych. Każdy poświęcony innemu wydarzeniu. Zmontowaliśmy na razie cztery filmy:
„Dobra wiadomość” – rozpoczęcie nowego roku szkolnego z nową dyrektor:
„Epokowy pokaz mody” – od kamienia łupanego, po współczesność:
„Talenty są wśród nas” – pokaz różnorodnych talentów i zdolności naszych uczniów:
„Języki świata w pigułce” – film przedstawiający cztery spotkania z czterema językami: hebrajskim, gruzińskim, czeskim i rosyjskim:
Z pozostałych materiałów postaramy się coś jeszcze stworzyć, zwłaszcza, że już trochę sprawniej idzie nam montaż. Pojawili się nowi pasjonaci tej czynności – dwie dziewczynki z klasy trzeciej SP (okazało się, że mają do tego prawdziwy talent i są wytrwałe, aż szkoda, że wcześniej ich nie zaprosiłam do współpracy).
Pracowałam z 5-6 osobami z klasy szóstej. Współpracujemy ze sobą od trzech lat, tj. od klasy czwartej w ramach kółka filmowego 2 godziny tygodniowo. Dodatkowo w ostatnim czasie dołączyły wspomniane dwie dziewczynki z klasy trzeciej, w ramach pilotażu – jako kandydatki do kółka w przyszłym roku szkolnym. Oprócz tego dwójka rodziców służyła nam pomocą techniczną, dotyczącą obsługi komputera i montażu.
Głównym problemem okazał się montaż, który nie był tak dopracowany, jakbym chciała – częściowo z braku czasu, trochę z braku doświadczenia. Bardzo żałuję, że pozbawiłam się konsultacji fachowców. Brakowało mi ich wskazówek, nie raz miałam ochotę się skonsultować. W przyszłości postaram się montować na bieżąco nagrywany materiał, tak, by wracać do niego i poprawiać.
OPIS: Bohaterami występującymi w klipie będą dzieci i pracownicy przedszkola, gdzie pracuję. Ponieważ klimat piosenki jest bardzo optymistyczny, zdjęcia będą kręcone w dni wiosny/lata.
Do współpracy w tworzeniu klipu zaproszę mamę jednego z dzieci chodzących do przedszkola. To ciekawy moment do zacieśnienia relacji z rodzicem a także innego rodzaju współpracy. Mama będzie też autorką scenariusza i reżyserem (będzie prowadziła dzieci w różne sytuacje do planu zdjęciowego)
POZIOM SZKOŁY: Przedszkole
LICZBA OSÓB ZAANGAŻOWANYCH W PROJEKT: Ok 20 dzieci i 3 dorosłych (2 nauczycieli, 1 rodzic)
CZAS REALIZACJI: 5 dni pracy z dziećmi – warsztatowej i zdjęciowej. Praca przy montażu 2- 3 misięcy; rok szkolny 2014-2015
…………………………………………
Projekt zakłada realizację teledysku do piosenki Happy, zgodnie z pomysłem jednego z rodziców. Został już przygotowany scenariusz do całego klipu, jesteśmy także po ustaleniach jak przeprowadzić poszczególną aktywność z dziećmi oraz jak pracować z kamerą, aby uzyskać najlepsze efekty. Bardzo ważnym punktem naszego projektu jest silna współpraca między nauczycielem a rodzicem. Więcej informacji wkrótce.
………………………………………….
Udało nam się zorganizować zajęcia z dziećmi, podczas których jedna z mam zajęła się ich prowadzeniem, podczas gdy ja zajęłam się nagrywaniem. Ani jednej, ani drugiej stronie nie było łatwo – w tym przypadku to operator kamery ma większą wprawę w byciu nauczycielem i prowadzeniu grupy. „Ujarzmienie” dzieci przez mamę okazało się sporym wyzwaniem – trudno było nakręcić powtórki niektórych ujęć tak, aby zachować spójność, co zaowocowało zmianą podejścia i kręceniem jak największej ilości materiału, z którego później można by wybrać interesujące fragmenty. Nie mam na tym etapie poczucia dobrej roboty (operatorskiej), ale mam poczucie posiadania materiału filmowego z którego coś razem wybierzemy. Dysponujemy także zapisem dokumentalnym naszych rozmów i analizowania sytuacji: dlaczego, jak, co inaczej zrobić, na co reżyser musi zwrócić uwagę… Można powiedzieć, że poprzez tę dokumentację tworzy się obok „drugi” film.
………………………………………………………
Projekt udało się zrealizować w całości, choć nie było łatwo. Sporą trudnością okazały się ograniczenia czasowe, które spowodowały, że odbyły się tylko dwa spotkania organizacyjne. Cały zamysł finalny klipu urodził się dopiero pod presją ostatecznego rozliczenia WAF i został zrealizowany w tygodniu poprzedzającym prezentację.
Sama realizacja materiału nie była łatwym zadaniem i wymagała pewnego doświadczenia, którego zabrakło. Mama, która przygotowała scenariusz zajęć dla dzieci i je przeprowadziła, nie miała doświadczenia w filmowaniu. Ja także nie miałam doświadczenia w pracy, której się podjęłam, a mianowicie w realizacji zdjęć. Jednocześnie musiałam odnaleźć się w roli „eksperta” na planie filmowym i wykonywać wiele różnych zadań.
Sceny kręciliśmy zarówno w sali, jak i w ogrodzie. W ostateczności wykorzystaliśmy jedynie ujęcia plenerowe, sprzyjały nam: przyroda, pogoda, chmury, rośliny, a także oświetlenie oraz obraz radosnych i swobodnych dzieci. Nagrania z sali przedstawiające zabawy i ćwiczenia okazały się być bardziej dokumentacją zajęć niż materiałem na teledysk.
Zdecydowanie pozytywnym aspektem pracy nad teledyskiem była edukacja filmowa dzieci, które intuicyjnie rozumiały wyrażenia z języka filmu, które zostały im później wytłumaczone. Większość dzieci świadomie stosowała się do zasad panujących na planie, niektóre trzeba było trochę dyscyplinować.
Sam montaż teledysku to nauka dla mnie. Piosenka jest nośna, melodia radosna. Niby samograj. Kiedy przymierzałam sceny do muzyki okazało się jednak, że ich długość tworzy dysonans względem rytmu. Można odnieść wrażenie, jakby dłuższe ujęcia spowalniały klip. Montując piosenkę nauczyłam się, że teledysk to pewien rodzaj powtarzalności krótkich scen, ciągłości wydarzeń, otwarcia i zamknięcia. Jako przeciętny odbiorca teledysków nie zdawałam sobie wcześniej sprawy z tego wszystkiego.
Praca, którą prezentuję nie jest doskonała, chętnie bym coś jeszcze przerobiła. Dlatego tak trudno było mi domknąć scenariusz tego projektu. Pod wypływem komentarza mojego mentora Piotra połączyłam nasze rozmowy, które pojawiają się na początku i końcu klipu, stanowiąc jego klamrę, z obrazem i muzyką.
Słabą stroną projektu jest to, że ciągle nie posiadam wystarczających kompetencji montażowych. Teraz inaczej dobrałabym sceny do nagrań, może bardziej je uporządkowała.
Wiele ważnych rzeczy wydarzyło się przy okazji tego przedsięwzięcia. Przede wszystkim nawiązałam współpracę z rodzicami, która zaowocowała otwarciem się i zaufaniem w realizacji projektu. Dla mamy, która zaangażowana była w powstanie projektu nowym doświadczeniem okazała się praca z dziećmi i nad scenariuszem.
Istotną kwestią w przygotowaniu klipu było uporządkowanie własnych doświadczeń po każdym dniu zdjęciowym, a także wyciągnięcie wniosków z realizacji klipu, dużo się dzięki temu obie nauczyłyśmy. Bardzo ważna była także otwartość wśród osób dorosłych, które pojawiły się w teledysku – przełamując własne kompleksy, zahamowania, dały sobie prawo do swobody i uśmiechu. Było to także pouczające i ciekawe przedsięwzięcie dla dzieci, będzie ono zarówno dla nich, jak i dla nas ważną pamiątką na wiele lat.
FILMOWE PROJEKTY SZKOLNE AKADEMII NOWE HORYZONTY 